Infuencer Sarah Angius heeft bijna vier miljoen volgers op Instagram. Door daar openlijk over haar vruchtbaarheidsproblemen te praten, kreeg ze via een DM de gouden tip. En zo werd Sarah na zes jaar proberen eindelijk moeder van zoon Massimo. In de nieuwste Grazia praat Sarah openhartig over deze periode.
Grote droom
“Moeder worden was mijn grootste wens sinds ik Federico had ontmoet. Na ons huwelijk – acht jaar geleden – besloten we een jaartje te wachten met het stichten van een gezin. We hadden niet eerder samengewoond en wilden nog even met zijn tweeën genieten, reizen en leuke dingen doen voordat we kinderen zouden krijgen. Alsof kinderen krijgen zomaar binnen handbereik ligt…”
“We probeerden al zeker een half jaar kinderen te krijgen, maar het lukte niet. Mijn intuïtie zei heel sterk dat er ‘iets’ niet goed was en dat ik dat meteen moest aanpakken. Gelukkig heb ik naar mijn gevoel geluisterd en meteen actie ondernomen.”
Endometriose
“Tegen de arts zei ik dat we al een jaar aan het proberen waren, anders zouden ze ons weer naar huis sturen onder het mom van ‘je moet geduld hebben’ en dat wilde ik natuurlijk niet. Tijdens een kijkoperatie bleek ik endometriose te hebben, een ziekte waarbij baarmoederweefsel buiten de baarmoeder groeit. Zou dat er de oorzaak van zijn dat ik na nog niet zwanger was geraakt? Wat er aan weefsel zat, was minimaal en de arts was heel hoopvol: de kans op een zwangerschap werd ineens met negentig procent kans vergroot. Wat waren we blij, we dansten bijna het ziekenhuis uit.”
“Alleen… het gebeurde niet. Ik raakte maar niet zwanger. En werkelijk niemand kon me vertellen waar dat aan lag. Dat was het meest frustrerende van alles, dat we geen antwoorden kregen. Geen enkele specialist, want ja: ik ging de hele medische molen in, wist wat er aan de hand was. Het klinkt misschien gek, maar bij onderzoeken hoopte ik dat ze iets zouden vinden. Dan kan je tenminste het probleem aanpakken en oplossen.”
[ont-quote align=”center” caption=”Sarah Angius”]”Ik begon aan mijn lichaam te twijfelen, waarom lukte zwanger worden niet?”[/ont-quote]
Diep gat
“Inmiddels ging het om meer dan alleen een kind krijgen. Ik begon aan mijn lichaam te twijfelen, want waarom lukte zwanger worden toch niet? Iedere keer weer die teleurstelling als ik ongesteld werd. Tot ik een keer negen dagen overtijd was. Negen dagen lang had ik de hoop dat het goed zat. Ik bekeek mezelf in de spiegel: ben ik aangekomen? Zijn mijn borsten groter? Het geloof dat ik eindelijk zwanger was begon te groeien.”
“Tot ik buiten liep met de hond en ineens flinke kramp in mijn buik voelde. Het kan ook de innesteling zijn, stelde ik mezelf gerust. Dat voelt immers hetzelfde als ongesteldheidskrampen. Eenmaal thuis durfde ik bijna niet naar het toilet om te kijken, bang dat ik toch bloed zou zien. Maar ik moest wel kijken natuurlijk. En ja, ik had gebloed. Ik deed meteen een zwangerschapstest, die negatief was. Was ik een vruchtje verloren en was het zwangerschapshormoon al uit mijn lichaam, of ben ik nooit zwanger geweest?”
“Ik zal het nooit weten, maar ik zonk in een diep gat. Huilend zat ik op de wc. Alle emoties kwamen eruit, de angst, frustratie en zelfs wanhoop. Waarom kan ik geen baby krijgen? Wat is er met me aan de hand? En dat ik huilend naar mijn arts toestapte, degene die het zou moeten weten, maar die geen enkel idee had. Ondertussen zaten Federico en ik thuis maar te researchen. We deden alles volgens het boekje: ik leefde en at gezond, ons kindje was zo welkom, alleen hij kwam nog niet.”
[ont-quote align=”center” caption=”Sarah Angius”]”Ik was zo bezig met moeder worden dat ik mezelf een beetje vergat”[/ont-quote]
Blauw en opgezet
“In die tijd werkte ik als kapster in een salon. En op een dag – er waren geen klanten – besloot ik met mijn telefoon een hair tutorial te filmen en die op Instagram te plaatsen. Nu moet ik lachen als ik die clip van vijftien seconden terugzie – je zag mijn gezicht niet eens – maar ik kreeg er leuke reacties op en ging zelfs viral. Mijn Instagram-account groeide snel, inmiddels heb ik bijna vier miljoen volgers en mooie samenwerkingen met merken.”
“Maar nog belangrijker, mijn account gaf me afleiding. Als ik filmde of monteerde hoefde ik niet over mijn kinderwens na te denken. Want dat nam – bewust en onbewust – alles over. Ik was zo bezig met moeder worden dat ik mezelf een beetje vergat. Wat dat betreft heeft Instagram me echt op de been gehouden. Zeker toen mijn account begon te groeien en ik uiteindelijk mijn baan opzei omdat ik van mijn Instagram-succes kon leven.”
“Maar met het succes en de toename in volgers kwamen ook confronterende momenten. ‘Jullie zijn zo’n leuk stel, waarom nemen jullie geen kind?’ werd er vaak gevraagd. Je moest eens weten, dacht ik dan. In die tijd, zo’n vijf jaar geleden, waren mensen nog helemaal niet zo open op social media. Onvruchtbaarheid was iets waar je niet over sprak, het was bijna een taboe. Maar dat zat me niet lekker. Ik weet nog dat ik een shoot had voor een mooi merk in Parijs. Ze hadden een studio gehuurd, en een team van make-upartiesten en stylisten. Omdat ik inmiddels al hormonen in mijn buik voor het IUI- (bevruchting in het lichaam, red.) en later IVF- traject (bevruchting buiten het lichaam, red.) zat, was mijn buik blauw en opgezet. Ik leek wel zwanger, al was ik dat natuurlijk helaas nog niet. Om die reden wilde ik geen croptop aan, maar ik wilde het team ook niet het gevoel geven dat ik een enorme diva ben met wensen. Want zo ben ik helemaal niet. Daarop besloot ik open kaart te spelen en vertelde ik waarom ik bepaalde kleding niet aan wilde. Ze waren verrast, op een positieve manier. Op dat moment bracht het ons dichter bij elkaar. Dat deed me zo veel goed. Daarom wil ik nu alle vrouwen oproepen om over hun vruchtbaarheidsproblemen te praten. Want het zou geen taboe moeten zijn, we hoeven ons niet te schamen en moeten het juist normaliseren.”
[ont-quote align=”center” caption=”Sarah Angius”]”Daarom wil ik nu alle vrouwen oproepen om over hun vruchtbaarheidsproblemen te praten. Want het zou geen taboe moeten zijn”[/ont-quote]
Elke maand teleurgesteld
“Achter mijn glimlach ging zo’n pijn, verdriet, frustratie en wanhoop schuil, het is juist goed dat we daarover praten. Want er zijn veel meer vrouwen zoals ik, en we kunnen elkaar juist steunen door ervaringen te delen. Ik heb enorm geluk gehad met liefdevolle mensen om me heen, maar onvruchtbaarheid werkt door in je sociale leven. Vriendinnen en zelfs mijn zusje durfden het bijvoorbeeld bijna niet te zeggen dat zij wel zwanger waren, uit angst dat dit te confronterend voor mij zou zijn”
“Maar in alle eerlijkheid. Ik ben zo ontzettend blij dat mijn zusje dit verdriet bespaard is gebleven en dat zij zonder problemen moeder kon worden. Ook Federico heeft me enorm gesteund. Door de vruchtbaarheidsbehandelingen raasden de hormonen door mijn lichaam en door al die maandelijkse teleurstellingen was ik niet meer dezelfde onbezorgde persoon die ik daarvoor was. Maar hij steunde me in alles. Wilde ik mijn lichaam even een break van de behandelingen gunnen, prima. En natuurlijk ging hij altijd met me mee naar het ziekenhuis. Mijn volgers trouwens ook, via Instagram Stories. Wat op Instagram begon als een community met vrouwen die mooie en makkelijke kapsels willen, werd een plek waar zij ook hun verdriet en frustraties kunnen delen. Ook kreeg ik allerlei ‘goedbedoelde’ adviezen zoals buikmassages en pittig voedsel eten, maar die adviezen legde ik naast me neer.”
“Tot ik een DM kreeg van een vrouw die ik ken van vroeger. Zij had ook vruchtbaarheidsproblemen en vertelde me dat ze in België uiteindelijk met succes geholpen is, nadat artsen in Nederland haar ook niet serieus namen. Zo zie ik het ook, zes jaar lang behandelingen en dan hielden ze nog vol dat er geen fysiek probleem was?”
Zo dankbaar
“In de Belgische kliniek ben ik direct grondig getest, ook op zaken die ze in Nederland niet nodig vonden om te testen. Er zijn in België wel dertien buisjes bloed afgenomen. Mijn lichaam bleek antistoffen tegen zwangerschap aan te maken en de Endometriose – die weer iets terug was gekomen – speelde wel degelijk een rol. Iets dat op te lossen was door twee pilletjes per dag te slikken.”
“Nu weet ik inmiddels als geen ander dat ieder vrouwenlichaam anders is. Dat wat bij mij aansloeg, is voor andere vrouwen wellicht geen optie. Maar ik had een goed gevoel bij de eerste IVF- behandeling en bij de eerste terugplaatsing was het raak. Ik was zwanger van onze Massimo die 1 juni is geboren.”
“Natuurlijk is het door mijn hoofd geschoten dat ik eerder naar België had moeten gaan. Dat we Massimo dan al eerder hadden gehad en eerder van hem mogen genieten. Maar toen ik hem voor het eerst vast hield, een uur lang, was ik alle pijn en verdriet van de voorgaande zes jaar vergeten. Ik heb geen traan gelaten, ik was en ben alleen maar ontzettend blij en dankbaar dat we ondanks alles toch onze baby mochten krijgen. Dankzij onze Belgische arts, en social media.”
Bron: Grazia (Agnes Hofman) | Beeld: Ghada Brard, Instagram
