Naam: Esmee (34) | Relatie: prille relatie | Beroep: rij-instructeur
Appartement in Duitsland
"Dolgelukkig was ik toen ik onverwacht van een oudoom vijftigduizend euro netto erfde. Weken filosofeerde ik wat ik met dit geld wilde doen. Een eigen rijschool beginnen? Beleggen? Toch die nieuwe badkamer? Maar een eigen zaak voelde verstikkend, beleggen te tijdintensief, en mijn badkamer kon best nog even mee. De oplossing kwam toen ik met vriendinnen een weekend ging skiën in Duitsland. We hadden een appartement gehuurd en de flat naast ons stond te koop. De vraagprijs was 42.000 euro Als ik dat appartement nu eens kocht, opknapte en ging verhuren? Dit toeristenoord was razend populair en daarmee werd de huuropbrengst hoger dan de rente die ik op mijn spaargeld zou krijgen. Mijn vriendinnen waren dolenthousiast. Een huis in het buitenland kopen was stoer en ik kon er geld mee verdienen. En een jaarlijks vriendinnenweekend was helemaal vet. Uiteindelijk kocht ik het appartement voor €39.500. Na makelaars- en notariskosten was ik 44.000 euro kwijt. Een vriend logeerde er drie weken en plaatste een nieuwe keuken en badkamer, legde laminaat en zette alles strak in de verf. Op Marktplaats zocht ik intussen meubels en ik kocht badhanddoeken, gordijnen, en beddengoed. Ook regelde ik een Duitse schoonmaakster. In totaal kostte het appartement me 54.000 euro, maar nu was alles klaar voor de verhuur! Ik meldde me aan op verhuursites en danste van geluk toen na vier dagen mijn eerste reservering binnenkwam. Een Duits gezin boekte de kerstweek. Uren puzzelde ik op mijn Duits, en ja hoor, de aanbetaling werd gestort. Ik was blij en trots. Mijn spaargeld en erfenis waren dan wel verdwenen: de eerste honderd euro was verdiend. Langzaam druppelden de reserveringen binnen. Het verbaasde me wel hoeveel tijd dat allemaal kostte. Een bevestigingsmail, (aan)betalingen checken, en na de betaling alle informatie doorgeven zoals waar in het dorp bij de schoonmaakster de sleutel kon worden opgehaald. Ik werk overdag mobiel, dus beantwoordde ik alle mails in mijn pauze en werkte ’s avonds de reserveringen en administratie bij, want dat moest van mijn peperdure Duitse accountant. Ook eiste de gemeente dat ik toeristenbelasting inde en mijn gasten daarvoor een persoonlijk kortingspasje overhandigde. En dus moest ik een Duits computerprogramma beheersen en na elke boeking de pasjes aanmaken en opsturen naar mijn gasten. Voor ik het wist, was ik wekelijks zo’n drie dagdelen bezig met alle rompslomp. De paar gasten die naderhand een prachtige recensie op internet zetten, maakten alles weer goed.”
Bloedvlekken
“Het winterseizoen was uitputtend. Ik werd non-stop gebeld met de meest krankzinnige vragen. Was het diepvriesvak wel groter dan drie liter? Gaf ik sneeuwgarantie? De schoonmaakster rukte diverse malen uit voor verloren sleutels en appte foto’s van diepe krassen in het laminaat en een matras vol bloedvlekken. Soms kon ik schade verrekenen met de borg, maar vaker ontkenden gasten dat zij de schuldigen waren. Ik reed uren naar Duitsland en daarna weer terug om spullen te vervangen. Ik stond continu ‘aan’, sliep met mijn telefoon onder mijn hoofdkussen. Uit angst voor slechte recensies deed ik álles en stortte binnen een week de borg weer terug. Ik liep zo over dat ik overdag weleens zat te suffen of een leerling te laat aanwijzingen gaf. In de zomer had ik amper boekingen, en toen ik aan het eind van het jaar na al dat werk 1800 euro netto overhield terwijl er een nieuw zonnescherm moest komen, kon ik wel janken. Er waren dagen dat ik al om negen uur in bed lag, zo vermoeid was ik. Wat me ook tegenviel waren mijn vriendinnen die onbeschaamd vroegen om gratis vakanties. De opmerking van een vriendin dat ik het appartement toch ook gratis had gekregen, kwetste me tot op het bot. Maar verkopen wilde ik niet. Ik was zo trots op mijn ondernemerszin. Bovendien zou ik de verbouwing pas na zeven jaar terugverdiend hebben. De klap kwam letterlijk toen ik na een avondles terugreed en in slaap sukkelde. Ik slipte en schampte een verkeersbord. Gelukkig was er niemand gewond, maar de garagerekening was pittig en mijn reputatieschade immens. Het schudde me letterlijk en figuurlijk wakker. Wilde ik mezelf behoeden voor een afgang of wilde ik verongelukken? Het antwoord was simpel. Binnen een maand verkocht ik mijn appartement voor 46.000 euro, mijn verlies nam ik voor lief. Met dat geld op de bank denk ik nu na over een lange reis. Waar ik precies heen ga, weet ik nog niet. Maar Duitsland wordt het zeker niet!”
Tekst: Eveline Karman | Beeld: iStock
Bron: Eveline Karman | Beeld: iStock
