Lizzy is uit logeren en Annabel is niet te harden.
Wanneer komt Lizzy nou thuis? vraagt ze om het kwartier. Einde van de dag, grom ik. Ik spoel mijn doekje uit in de emmer. Je zou mamma ook even kunnen helpen poetsen. Annabel kijkt me aan alsof ik zojuist had voorgesteld samen naar de maan te vliegen. Ze komt de bank niet af.
De Kletsen zijn een éénheid. Ze hebben hun eigen klas en hun eigen sport, maar zodra ze vrij zijn, doen ze alles samen. Ook als één van beiden een vriendje/vriendinnetje over heeft. Niet dat het altijd pais en vree is, in tegendeel. Ze kiften en vitten als kenaus. Ze roddelen en sneren als pubers. Ze zeuren en mokken om niets. En toch hebben ze elkaar nodig.
Kortom, het zijn Echte Vrouwen.
Lekker makkelijk, heb je er maar ééntje, zei Paul gisterochtend toen hij naar zijn werk ging. Makkelijk? Vergeet het maar. Zonder Lizzy is Annabel niet te genieten. Als Lizzy thuis is kunnen ze uitstekend náást elkaar spelen. Is één van beiden echter afwezig dan verwacht de ander meer animatie dan de gemiddelde Hollander op een drukke camping in het hoogseizoen.
We kwartetten, kijken fotoboeken, lezen strips en kijken een film. We drinken thee, eten wat lekkers en maken een tekening. Komt Lizzy nou al thuis? Einde van de dag. Duurt dat nog lang? Zucht
Als Lizzy eindelijk wordt thuisgebracht rennen de meiden naar elkaar toe. Ze knuffelen alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben. Ze zoenen. Annabel wil Lizzy niet meer loslaten maar moet wel want Lizzy heeft iets voor haar meegenomen. Ze lachen en vallen over hun eigen woorden. Ze zijn blij.
Totdat Annabel iets ontdekt in Lizzys tas dat volgens het zusterorde niet van Lizzy is. Annabel knijpt haar ogen tot spleetjes. Waarom heb jij dat meegenomen? vraagt ze streng.
Lizzy is krap drie minuten binnen als de ruzie in volle hevigheid lostbarst.
De zusjes zijn weer samen.
