Nou, dat weekendje weg liep dus niet helemaal zoals gepland. We hadden ons verheugd op twee dagen en drie avonden gezelligheid, en hoewel we het ook best leuk hebben gehad, werd het wel een weekend vol stress en pech. Niet zo relaxt dus. Op de een of andere manier zat het een na het ander tegen.
De late aankomst omdat er eerst een nieuw slot op mijn deur moest komen waardoor die uitzonderlijk prachtige vrijdag al voorbij was. De spullen die nog in de auto lagen terwijl die net weer helemaal op het parkeerterrein stond en wij eindelijk bedden stonden op te maken in het huisje.
De vreemde hond die elke keer bij ons op het gras rondom het huisje waar de kinderen lekker wilden voetballen en zo- ging zitten schijten waardoor overal dikke bolussen lagen.
De kotssessie van Bo (doet ze anders nooit). Regen die op verkeerde momenten kwam (steeds natte glijbanen en dus natte kinderen) en de zon die maar niet doorkwam (zit je daar in je huisje met terras op het zuiden waar je zo graag van had willen genieten). Een kapotte tuintafel met vlijmscherpe punten waar je zo een nietsvermoedend kinderhoofdje mee doorklieft als het iets van de grond raapt en weer enthousiast omhoog komt.
De in zijn broek poepende Jippe toen we na een wandeling op het strand aankwamen (en ik natuurlijk net niks bij me had; ik dacht laat ik ook eens makkelijk zijn). En hoe hij daarna (alles zo goed en zo kwaad als het ging schoongeveegd), toen hij met oma over plassen aan het springen was, met zijn spijkerbroekie aan vol in een kuil met water viel en not amused was (zelfs in zijn laarsjes stond een laag water) en ik met het arme koude en natte mannetje weer terug kon, ook omdat hij heel hard aan een slaapje toe was (ook al doet hij dat over het algemeen niet meer).
En dan heb ik het nog niet eens over kleine ergernissen als s nachts wakker worden van luidruchtige overburen, een slagboom die niet open gaat, een afstandsbediening die het niet doet of een afwasmachine (hadden we er eindelijk een) waar alles bijna nog viezer uitkwam dan het erin ging.
Als ik het zo opschrijf denk ik Was dat nou alles?, en moet ik er achteraf- bijna om lachen, maar toch, alles bij elkaar Voeg daar het wederom vroeg wakker worden van Bo, twee aandachtvragende kinderen, ons slaapgebrek en de nekpijn van mijn moeder aan toe (ook allemaal niet echt sfeerbevorderlijk zeg maar), waardoor iedereen net even wat sneller geïrriteerd was of minder kon hebben.
En dan wil je niet kibbelen of uit je slof schieten omdat je eigenlijk zo blij met ze bent, maar als dat dan toch gebeurt (omdat alles je even tot hier zit), dan voel je je daar weer schuldig over. Tja, en als het dan toch niet zo wordt als wat je ervan verwacht had -lekker ontspannen en gezellig-, dan maakt dat verdrietig. Maar goed, ook weer geen grote dramas hoor.
En gelukkig hebben we de fotos nog.
Ik moest trouwens lachen om wat een van jullie al bij de reacties bij een eerder blogje erover schreef: Nou als ik iets vermoeiend vind, dan is het wel met z’n allen in een huisje.
Wat is jullie ervaring en doen jullie ook wel eens zoiets? Met de hele familie of met vrienden? Gaat alles dan helemaal soepel? Van kamerverdeling tot dagplanning. Wordt het een weekendje Alles mag, niks moet of meer Alles moet, niks mag? Is het allemaal knuffelig en close? Hilariteit alom? Gezellig spelletjes doen en tot laat slempen? Of zit er zo iemand bij die niks lust en alleen maar voor de tv hangt, of juist eentje die al om 6 uur fanatiek een rondje gaat joggen? Of erger je je alleen maar aan babygehuil, stank op het toilet, bezette badkamers, verstokte rokers, gekraak van borrelnootjes en gesnurk dat door dunne wandjes dringt?
Ik ben benieuwd
(En nu maar hopen dat niet net een van jullie op het punt staat gezellig naar een huisje te vertrekken. Dan raad ik je aan het vervolg op dit blogje nog even te lezen. Dat komt nog. Over waarom het wél leuk was. ;-))
