Het was een actie van Kelloggs.
Knip de bon uit, stond er op het pak. En stuur deze samen met een aan jezelf geadresseerde envelop naar onderstaand adres. De opbrengst: twee bioscoopkaartjes. Gratis en voor niets. Ik, de personificatie van marketinggedrag, sloeg natuurlijk direct aan het knippen.
De eerste keer dat ik de bonnen opstuurde ging er iets fout. De volgende dag had ik al post. Wat raar, dacht ik. Zo snel. Maar zo raar was dat niet. In de door mijzelf geschreven envelop zaten: – de twee uitgeknipte bonnen en een gevouwen envelop gericht aan kelloggs. Geweldig. Ik was weer terug bij af.
De tweede keer dat ik de boel verstuurde hoorde ik niets meer. Lekkere actie, dacht ik. Die is natuurlijk inmiddels afgelopen en dan laten ze gewoon niets meer van zich horen. Alle films die ik had willen zien waren onderhand alweer de bioscoop uit. Maar ik had te snel geoordeeld; vorige week vielen de coupons in bus.
Het nadeel was alleen dat de kaartjes maar een week geldig waren. Ik piekerde me suf wanneer ik de bios zou bezoeken. Ik had nogal een drukke week. Uiteindelijk kwam de oplossing in de vorm van vriendin F. Vriendin F. zou s zondags komen en vriendin F. bood zich spontaan aan.
Goed. Ik reserveerde de film (middagvoorstelling, we moesten namelijk ook nog uiteten) en vroeg Paul de kaartjes te halen terwijl ik met Lizzy naar een kledingbeurs ging. Zo gezegd zo gedaan. Zaterdag kwam en ging. Paul haalde de kaartjes (samen met Annabel) en ik kocht ‘nieuwe’ kleren voor Lizzy.
Zondag, einde van de ochtend, ontdekte ik de fout: ik was helemaal vergeten tegen Paul te zeggen dat ik twee coupons had liggen. Ik had hem de coupons mee moeten geven natuurlijk. Nu wist hij nergens van. Hij had gewoon de kaartjes voor me opgehaald. En betaald.
Gratis af te halen: twee bioscoopkaartjes. Alleen vandaag geldig.
