In Nederland is het uitlaten van je hond één groot sociaal gebeuren. Andere hondenuitlaters beginnen spontaan een praatje met je en de honden mogen elkaar naar hartenlust besnuffelen en met elkaar spelen. In mijn buurt ging het destijds zelfs zo ver dat er op een gegeven moment hele hordes mensen hun honden op dezelfde tijden gingen uitlaten, gewoon omdat het zo gezellig was en men blijkbaar behoefte had aan sociaal contact. Het begon altijd met een babbeltje over de respectievelijke honden en alles wat daarbij hoorde zoals de hondenschool, de hondenpolitie, de hondenbelasting, de hondentoiletten en wat dies meer zij. En na verloop van tijd werden de gesprekken steeds serieuzer en persoonlijker tot je hond èn baasje van haver tot gort kende. Hele vriendschappen ontstonden er zo in het hondenpark.
Zo niet in België. Daar is het uitlaten van je hond een behoorlijk eenzame aangelegenheid. Je loopt en je loopt en je komt letterlijk geen hond tegen. En als je dan een mens met hond tegenkomt dan begint er al honderden meters voordat je elkaar zult moeten kruisen een zenuwachtig toneelstukje. Zodra men jou en je hond in het vizier krijgt wordt het dier, indien los, stevig aangelijnd en strak gehouden. (Waardoor de hond in kwestie meteen door heeft dat er iets aan de hand is en dus stevig gaat trekken, hijgen, piepen en soms ook blaffen). Omdat je niet wilt dat je straks een proces aan je broek krijgt omdat jouw hond iets te enthousiast geweest is, doe je dus maar hetzelfde. (Met als resultaat dat je ook met een trekkende, hijgende, piepende en soms zelfs blaffende hond opgescheept zit). Op kruishoogte probeer je met een zo groot mogelijke boog om elkaar heen te lopen, wat niet evident is op een smal bospad met twee trekkende, hijgende, piepende en soms blaffende honden die elkaar heel graag willen besnuffelen. Omdat je zo druk bezig bent je hond in het gareel te houden, zit er vaak niet meer in dan een beleefd hoofdknikje en een zucht van verlichting omdat het je weer gelukt is een mens met hond op de juiste manier te omzeilen. Tot zover het sociale contact van twee hondenbezitters die hun hond uitlaten in België.
En het kan ook erger. Vanmorgen draaide een meisje dat haar hond uitliet, zich meteen om zodra ze mij met hond zag naderen. En het ergste was dat ze er ook nog een beetje bozig en geïrriteerd bij keek, zo van: hoe durf jij je hond uit te laten als ik dat ook net aan het doen ben? En ook heel erg zijn de bezitters van kleine hondjes die zodra ik eraan kom met mijn toch ook niet al te groot exemplaar, hun hondje gaan optillen. Ja, reken maar dat mijn hond dan tegen ze op gaat springen. Daar hoef je geen Martin Gaus voor te zijn om dat te weten.
Goed, natuurlijk generaliseer ik nu en zijn er ook hele aardige hondenbezitters hier van wie de hond wel aan mijn hond mag snuffelen en waarbij er zelfs een begroeting en een klein gesprekje (uitsluitend over de hond) vanaf kan, maar je moet ze wel met een vergrootglas zoeken. En oké, in Nederland was het af en toe ook wel een beetje te hoor. Want echt, als ik haast had of geen zin in sociaal contact, moesten ik en hond getooid met pruiken, zonnebrillen en regenjassen om niet herkend te worden het park in want anders was ik zo weer twee uur kwijt met een rondje van niks. Wat dat betreft is het hier dan wel weer lekker rustig!
