Met het idee mee te werken aan een betere wereld, startte Daisy met vrijwilligerswerk in een weeshuis in India. "Dat had ik nooit moeten doen", zegt ze nu. "Ik was radeloos."
Vrijwilligerswerk
"Ik was negentien en net geslaagd voor de havo. Er waren zo veel leuke studies, dat ik het lastig vond om een keuze te maken. Ik nam een tussenjaar. En tja, wat doe je dan? Werken en reizen natuurlijk. Ik verdiende lekker met mijn bijbaan in een restaurant en besloot mijn spaargeld te gebruiken om iets van de wereld te zien."
"In Nederland deed ik al vrijwilligerswerk in een openluchttheater. Belangeloos iets goeds doen voor een ander vind ik heel belangrijk. Ik realiseerde mij dat wij het hier in Nederland heel goed hebben en dat veel van onze voorzieningen in het buitenland niet vanzelfsprekend zijn. Mijn Engels was erg goed, dus een en een was twee en ik besloot Engelse les te gaan geven in het buitenland."
India
"Dat ik naar India ging, was vrij willekeurig. De organisatie waar ik mijn reis boekte had daar nog een plek vrij. Het kleurrijke van het land sprak me wel aan. Zo naïef, achteraf. Ik had nog helemaal niet veel gereisd, was hooguit een keer in Londen en in Italië geweest. Maar dat weerhield me niet om af te reizen naar een van de drukst bevolkte en armste landen ter wereld."
"De aankomst in New Delhi was hectisch. Een dikke deken van hitte overviel me, net als de typische geur. Een combinatie van urine en alle mogelijke etensgeuren. Op straat krioelde het van de mensen. Het was overweldigend."
Overweldigend
"Dat gold ook voor het werk. In m’n eentje stond ik voor een klas van veertig kinderen. Alle leeftijden zaten door elkaar: de jongste leerling was zes, de oudste twaalf. Ik had geen boeken en geen lesprogramma. Ook kreeg ik geen enkele begeleiding van de docenten daar, iets wat mij wel was beloofd. Er was wel een lerares, maar die leek het vooral fijn te vinden dat ze even rust had als ik voor de klas stond. ‘Doe maar wat leuks met ze’, zei ze."
"Het was een chaos in de klas. Leerlingen waren aan het vechten, klopten hard op de ramen en luisterden voor geen meter. Ik had totaal geen overwicht. Eigenlijk was ik zelf nog maar een kind dat net uit de schoolbanken kwam. Ik had verwacht dat ik iets kon bijdragen. Dat ik die kinderen echt iets kon leren. Maar dat viel vies tegen…"
Benieuwd waarom Daisy zo denkt? Je lees het hele verhaal in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.
