Een vakantie op Cyprus is leuk, maar wat als je man er voetbaltrainer wordt? Kyra maakte het mee en schreef er een boek over.
Eenzaam
"Mijn vriend is al twintig jaar jeugdtrainer en enige tijd geleden kreeg hij een baan aangeboden op Cyprus, waar hij trainingen zou verzorgen voor de Apoel Nicosia Academy en Aris Limasol, bekende clubs daar. Zijn roots liggen op Cyprus, we kenden het land en het was onze droom om er ooit te gaan wonen, dus grepen we dit aanbod met beide handen aan. We kwamen te wonen in een prachtige villa met fitnessruimte, zeven slaapkamers, drie badkamers, een zwembad, jacuzzi en een huishoudster. Het leek wel een sprookje!"
"Omdat mijn vriend veel aan het werk was en ik vooral op mezelf was aangewezen, begon ik mijn lieve vriendinnen uit Nederland enorm te missen. Gewoon even bij elkaar langsgaan voor een kop koffie, of samen een terrasje pakken was er natuurlijk niet meer bij. Daarom keek ik erg uit naar de eerste wedstrijd van de voetbalclub van mijn vriend. Daar zouden ook spelersvrouwen bij aanwezig zijn. Wie weet ontstond er een leuke vriendschap. Maar helaas: niemand. Moederziel alleen volgde ik vanaf de tribune de wedstrijd. Gelukkig kreeg ik een nieuwe kans: een etentje met de staf van de club, met partner. Van tevoren had ik behoorlijk wat kledingstress. Ik wilde natuurlijk wel een goede eerste indruk maken bij mijn mogelijke vriendinnen to be…"
Star
"Het etentje vond plaats in een traditioneel Cypriotisch restaurant in Stroumpi, een pittoresk bergdorpje. De eerste kennismaking was op z’n zachtst gezegd ‘bijzonder’. De mannen begroetten elkaar met een omhelzing en twee zoenen. Maar zo amicaal als het bij hen ging, zo star was de houding van de vrouwen. Ze staken niet eens een hand uit. De mannen namen plaats aan de ene kant van de lange tafel, de vrouwen aan de andere zijde. De wijn vloeide rijkelijk en de sirtaki galmde uit de speakers. Alle ingrediënten voor een gezellige, zwoele zomeravond. Maar alle vrouwen waren druk bezig met hun mobieltjes of keken verveeld in het rond. Ik probeerde een paar keer een gesprek aan te knopen: ‘Lekker eten, hè? Ja. Wat een mooie omgeving hier. Ja. Komen jullie hier vaker? Nee.’ Na een minuut of tien gaf ik op. Wanhopig probeerde ik een blik van mijn vriend te vangen, maar die was druk in gesprek met een van de voetbalbobo’s. Ik dacht eerst dat het aan mij lag, maar geen van de vrouwen sprak met elkaar. Tijdens een ander etentje was ik zelfs de enige vrouw, totdat plotseling een ‘Happy birthday’- zingende jonge vrouw opdook. De vrouw gaf de technisch directeur een passionele kus om daarna de rest van het gezelschap te begroeten. Op mij en mijn vriend na dan. Daarna nam ze plaats naast de technisch directeur, ze haalde haar telefoon tevoorschijn, trok een duckface en legde haar hoofd op zijn schouder. Eh, dacht ik… dit was toch een andere vrouw dan die tijdens het vorige etentje als zijn echtgenote aan mij werd voorgesteld?"
Vreemdgaan
"Tot mijn verbazing nodigde de vrouw die wel zijn echtgenote was mij niet veel later vanuit het niets uit voor een drankje in hun super-de-luxe villa. Het was een van de vrouwen die mij tijdens het eerdere etentje geen blik waardig had gegund. Maar goed, iedereen verdient een tweede kans. Mijn vriend was aan het werk, dus ik nam de pendelbus naar de chique woonwijk in Coral Bay. In de tuin met hoge cipressen, kleurrijke bloemen, zwembad en jacuzzi stond de voetbalvrouw – ik noem haar om privacyredenen maar even Anastasia – mij al op te wachten. ‘Je hebt de weg gevonden’, zei ze in gebrekkig Engels. ‘Follow me.’"
"Ik liep achter haar aan de villa in. In de woonkamer speelden haar twee dochtertjes een spelletje, begeleid door een au pair. ‘Breng zo de drankjes en hapjes’, commandeerde Anastasia in het voorbijgaan. Ik volgde haar de trap op naar het zonneterras. ‘Wat woon je prachtig’, zei ik, genietend van het panoramische uitzicht op zee. De au pair zette een plateau neer met twee longdrinkglazen en bladerdeeghapjes. Anastasia maakte nog net geen wegwuifgebaar, maar het meisje verdween even snel en geruisloos als ze was gekomen. ‘Yamas.’ Anastasia maakte een proostgebaar met haar glas en dronk het in één teug leeg. De Zivania, een traditioneel Cypriotisch drankje, druppelde langs haar kin en hals haar haltertopje in. Had Anastasia tot dan toe nauwelijks een woord met mij gewisseld – ik vroeg me al af waarom ze mij had uitgenodigd – losser geworden door de alcohol kwam ze ter zake."
"‘Die avond dat jij met de mannen mee was, was daar toen ook een jonge vrouw met halflang, pikzwart haar?’ Om tijd te rekken stopte ik een bladerdeeghapje in mijn mond. ‘Je kunt mij gewoon de waarheid vertellen, hoor. Ik wéét dat mijn man mij bedriegt. Je voelt je toch niet ongemakkelijk?’ Het was duidelijk dat Anastasia mij alleen maar had uitgenodigd om me uit te horen over de buitenechtelijke escapades van haar man, de baas van mijn vriend. Ik wist nog steeds niet wat ik nu het beste kon zeggen, maar ze was me voor: ‘Geen antwoord is óók een antwoord.’ Tot mijn verbazing giechelde ze, terwijl ze haar hand voor haar rode lippen sloeg. ‘Hij gaat z’n gang maar.’ Ze spreidde haar armen. ‘Kijk hoe ik woon. En die twee kinderen? Zij zijn mijn garantie voor de toekomst, begrijp je. Mijn man was die dag jarig en ik was benieuwd of dat mens er ook was.’ Olcay Gulsen zei een keer ‘Alle voetballers gaan vreemd’, en daar sluit ik me bij aan. De enkele uitzondering daargelaten natuurlijk. En degenen die het hardst schreeuwen hoe gelukkig ze zijn, zijn de ergsten."
Soap
"Toen het werk van mijn vriend erop zat, werd er een afscheidsfeest voor ons georganiseerd in een hippe strandtent. Supergezellig, voor de mannen dan. De vrouwen wisselden geen woord met me. Op Anastasia na. ‘Kom, laten we dáár gaan zitten’. En toen zag ik Anastasia’s liefdesrivale op de bank tegenover ons zitten, onderuitgezakt in de kussens. Ik keek opzij of Anastasia haar óók in het vizier had. Ja dus. Met één hand maakte Anastasia snel een snijdend gebaar langs haar keel. ‘Wil je ergens anders zitten?’ fluisterde ik. Maar nee. ‘Ik wijk niet voor haar. Bovendien, ík ben de grande dame. Zij is maar een spelersvrouw met het IQ van een ezel.’ Ik kon mijn oren niet geloven. De soap ging nog vérder dan ik had kunnen vermoeden: de technisch directeur had een affaire met een spelersvrouw!"
"Vanonder haar gehaakte flaphoed zag ik Anastasia’s rivale naar ons gluren. Vrezend voor een catfight probeerde ik Anastasia af te leiden. ‘Trouwens, wat een prachtige tas heb je!’ Anastasia klopte zachtjes op het krokodillenleren exemplaar. ‘Een echte Hermès.’ En toen trots: ‘Ik heb ’m ook nog in miniformaat.’ Op Cyprus is de cultuur net even anders. Veel voetbalvrouwen daar komen er rond voor uit dat het ze om het geld gaat. De voetballerij is echt een schijnwereld die bol staat van overspel, intriges en jaloezie. Het afscheidsfeest was, zoals de technisch directeur had beloofd, onvergetelijk. Net zo onvergetelijk als ons verblijf op Cyprus. De dag na het feest keerden we terug naar Nederland. Back to reality."
Tekst: Vivienne Groenewoud/Kyra Rutgers Beeld: iStock
