Zondag, bosdag?

In mijn herinnering gingen wij vroeger toen ik klein was in het weekend altijd òf naar het bos òf naar Muiderberg. Mijn vader en moeder waren fanatieke windsurfers en dus werden op zondag de surfplanken op het dak van de Peugeot geladen en togen we naar het strandje van Muiderberg. Mijn vader en moeder surften dan op het IJsselmeer, en mijn zusje en ik werden uitgelaten op het strandje, alwaar we, weer of geen weer, tussen het aangespoelde zeewier in het schelpenzand speelden.

Net zoals we voor mijn gevoel zomers altijd in Muiderberg waren, zo gingen we ’s winters vaak zondagsochtends vroeg met mijn vader naar het trimbos, ergens bij Bussum of Hilversum. Misschien was het in werkelijkheid maar een paar keer, maar zoals dat met sommige herinneringen gaat, voor je gevoel was het ‘altijd’ zo.

Ik noemde dat bos altijd het trimbos, omdat mijn vader er ging trimmen en je er allerlei uit natuurlijke materialen vervaardigde gymtoestellen had. In mijn herinnering althans. Hekjes waar je over kon springen, bielzen waar je over kon lopen. Dat soort dingen. Ik googelde net voor de grap (en uit nieuwsgierigheid) nog even op trimbos, maar als je tegenwoordig het trimbos zoekt kom je heel ergens anders terecht.

Hoe dan ook, hele volksstammen maken denk ik nog steeds iedere zondag een fijne boswandeling. Wij niet. Of nou ja, zelden. De laatste keer was al weer afgelopen winter, in het Haagse bos. Als je dicht bij zee woont ga je vaak eerder naar het strand, of het nou zomer, herfst of winter is. Zonnebaden, picknicken of gewoon lekker uitwaaien. Hoewel ook dat niet voor iedereen zo gebruikelijk is hoor; er zijn ook zat mensen die in Den Haag wonen en zelden op het strand komen.

Goed. Terug naar het bos. Toen ik afgelopen weekend met de kinderen in Nigtevecht was, zijn we met mijn moeder en de vriend van mijn moeder naar het bos gegaan. In ’s Graveland. Op de foto’s uit mijn vorige blogje herkenden twee lezeressen het al.

Laarzen aan en banjeren maar. Hoewel dat wel even op gang moest komen hoor. De eerste paar honderd meter wilde Bo absoluut niet lopen en per se in Jippe’s buggy. Dat heeft ze soms. Of getild of gedragen worden, terwijl ze 4 is. Nou ja, even op de nek van de vriend van mijn moeder dan maar. Gelukkig kwam ze na een tijdje tot bezinning en begon alsnog uitgelaten rond te rennen en met takken te slepen. Fijn.

Hier een paar plaatjes van vorige week:

© Fotos: Denise Miltenburg

En hier nog meer foto’s: KLIK.

Ga jij vaak naar het bos?