Van de regen in de...

Omdat we onlangs Sjakie en de Chocoladefabriek hadden uitgelezen en ik M. had verteld dat er ook een deel 2 was, stond er een bezoek aan de bibliotheek gepland. Het leek alleen wel alsof er een vloek op dat bezoek rustte, want er kwam élke keer iets tussen. Een speelafspraak, een interview voor de krant, een regenbui.

Ook zaterdag dreigde die laatste boosdoener roet in het eten te gooien, want net toen we - dan eindelijk - echt richting bibliotheek zouden gaan, begon de regen met bákken uit de hemel te vallen. Ik keek van het raam naar C.tjes prinsessenjurk en slikte. Nu weggaan, zelfs al zouden we de auto pakken, zou betekenen dat we helemaal doorweekt zouden worden. "Sjakie en de verzopen prinses", zou dan een meer toepasselijke titel zijn.

Maar niet gaan zou betekenen dat we nog een paar dagen geen voorleesboek in huis hadden. En dat vond ik toch ook weer een zwaktebod. "Kom op, we zijn niet van suiker", riep ik daarom, en rende met mijn prinses en M. door de regen richting auto. Nog voor ze goed en wel vastzaten, was ook de binnenkant van de auto nat. En bij het uitstappen was het net zo erg. De regen sloeg in onze gezichten, C.tjes haren plakten als natte slierten aan haar gezicht, en ik moest beide kinderen goed vasthouden om niet weg te waaien. "Gauw naar binnen', spoorde ik ze aan.

Als drie verregende en verwaaide hoopjes mens stapten we de bibliotheek in. Maar het maakte niet uit, want met nog een half uur op de teller om één boek te vinden, hadden we het toch maar mooi geflikt.

Dacht ik.

Want de deur van het gebouw was weliswaar nog open, maar de bibliothecaresse meldde ons, zonder enig spoor van medelijden op haar gezicht, dat de bibliotheek niet om een uur, maar om half een sloot. En dat was, zeg maar, twee minuten geleden. Zucht.

"Sorry lieverds", zei ik, terwijl de regen uit mijn haar drupte. "Maar we moeten een andere keer terugkomen. Mama dacht dat de bibliotheek tot een uur open was, maar dat is niet zo". Met een schuine blik keek ik nog naar de bibliothecaresse. Ze gaf geen krimp. Ook de teleurgestelde blikken van M. en C. maakten geen indruk op haar. Regels zijn regels, viel er op haar gezicht te lezen. En dat is ook zo, natuurlijk.

Er zat niets anders op dan weer af te druipen richting regen. Ik beloofde M. en C. knakworst als lunch en ze leken alweer redelijk tevreden. Maar ik baalde er zelf behoorlijk van. Van het feit dat de vrouw zo strikt was. En toch ook wel van het feit dat ik zelf geen poging had gedaan om haar wat flexibeler te maken. Als ik had gezegd dat we maar voor één specifiek boek kwamen, had ze misschien best even in de computer willen kijken. Brutalen hebben de halve wereld, tenslotte. Ik zou gewoon wat assertiever moeten zijn. Misschien moet ik dáár de volgende keer maar een boek over halen...