Run Miek, run!

Als ik in mijn middelbare schooltijd tijdens gymlessen (die ik over het algemeen ontzettend leuk vond) te horen kreeg dat we moesten gaan hardlopen, zakte de moed mij al direct in de schoenen. Ik had geen conditie en ademde verkeerd: een fatale combinatie. Ik heb diverse lessen hyperventilerend in een plastic zakje -en later zo’n speciaal apparaatje- aan de kant doorgebracht. Haat aan de Cooper- en Shuttle Run-test!

En dat is best gek, want over het algemeen vind ik mezelf aardig sportief. Volleybal neemt drie keer per week een paar uur in beslag; ik speel redelijk hoog en fanatiek. Maar het blijkt een heel ander soort conditie: een half uur lang rennen is niet hetzelfde als een volleybalwedstrijd die uit korte rally’s bestaat.

Omdat ik de sportschool haat, maar toch wat wil doen tijdens de zomerstop (om niet kilo’s aan te komen), ben ik toch begonnen met hardlopen. Je kunt het op elk moment van de dag doen en je hoeft niet eerst een stuk te fietsen of rijden richting startpunt. Je slaat de deur achter je dicht en je begint je work-out. Ideaal. Iedereen lijkt tegenwoordig te (kunnen) hardlopen, dus moet mij dat ook lukken, zo dacht ik.

Mijn vriendje, de ervaren hardloper, stond erop dat ik eerst goede loopschoenen aanschafte (“anders krijg je blessures!”), dus toog ik richting Run2Day voor een looptest. Ik kreeg loopschoenen aan, waarna ik een rondje door de winkel moest rennen (gelukkig was het een extreem warme dag en kwam niemand anders op het idee de winkel te bezoeken voor een shopsessie). Mijn loopje werd opgenomen en vervolgens op een tv vertraagd afgespeeld, waardoor goed te zien was hoe ik mijn voeten neerzet tijdens het lopen en waar eventueel extra ondersteuning nodig was. Zielsgelukkig liep ik de winkel uit met een paar hippe feloranje Nikes. Met bijbehorend loop-meet-systeem: de Nike+.

Ik wilde het namelijk ook meteen goed doen. Nike+ is een applicatie die met je iPod of iPhone werkt. Ik gebruik het eerste, wat inhoudt dat ik een chip in mijn linkerschoen moest plaatsen, onder de zool. Vervolgens klik ik bij elke nieuwe loop een kleine ontvanger aan mijn iPod, die contact maakt met de chip zodra ik een hardloopprogramma heb gekozen (of zelf ingesteld) en begin met lopen. Onderweg krijg je te horen, van een alleraardigste vrouwenstem, hoe ver je bent en hoe lang je nog moet. Aan het eind van je run worden de gegevens opgeslagen en, zodra je je iPod aansluit op je computer met iTunes, naar de website van Nike verzonden. Zo kun je al je runs bijhouden en zien of je vooruit gaat, qua afstand, tijd, snelheid en verbrande calorieën.

Ik heb nu vijf keer gelopen en wat blijkt: ik vind het heerlijk. Muziekje aan en gaan! Fijn mijn hoofd leeg maken na een lange drukke werkdag. Het enige dat op de proef wordt gesteld is mijn geduld: als sportieveling kan ik het niet uitstaan dat het beroerd gesteld is met mijn (duur)conditie en loop ik het liefst al veel langer dan de 3 km die ik nu (aan één stuk) red. Maar, volgens vriendje is dat al heel goed en loop ik ook nog eens op een behoorlijk tempo, waar ie me ook mee complimenteerde. Ik hou daar dus maar aan vast en hoop dat het opbouwen van de afstand door het volleyballen toch iets sneller gaat dan normaal.

Wat ook helpt: je kunt ervoor kiezen je resultaten na elke loop te delen op Twitter en/of Facebook. Dit motiveert ontzettend! “Nog iets verder, want mijn followers en vrienden zien dit! Ik mag niet afgaan!” gaat het tijdens het lopen regelmatig door mijn hoofd. Ook de complimenten en ‘likes’ na afloop doen me ontzettend goed en zorgen ervoor dat ik alweer zin heb in de volgende loop.

Op naar de 10 km! Maar eerst maar eens die 5… ;)