Van plassen word je heel sociaal

Echt waar. Ik kan het weten. Ik heb namelijk een dochter zonder luier. En die dochter zonder luier, die neem ik wel eens mee op pad. Niks bijzonders hoor, gewoon richting dorp. Omdat ze dus luierloos is, vraag ik altijd van te voren of ze nog moet plassen. Nee, wacht even, dat is níet waar: ik zég haar dat ze eerst moet plassen. En dat ze goed moet plassen, omdat er straks, in het dorp geen wc’s zijn. Ze mokt dan wat (“ik hoef niet te plassen”), gaat dan toch richting wc, en daarna vertrekken we.

Ik loop, zij huppelt. Ik praat, zij zingt. We zijn al bij de winkels voor we het goed en wel door hebben. En dan gebeurt er iets bijzonders. Want op de een of andere manier werken die winkels op mijn dochters blaas. Zodra we ergens de drempel over zijn, hoor ik een peuterstemmetje achter me dat zegt “Mam, ik moet plassen.”

“Nee hè?”, zeg ik dan. “Je bent net geweest. Je moet het maar ophouden tot we thuis zijn, want er is hier geen wc”. “Maar mijn plas komt eraan!”, is het antwoord dan. En om te bewijzen dat dat echt zo is, knijpt mijn dochter haar beentjes in X-positie en trekt een heel moeilijk gezicht. “Ik kan er ook niks aan doen”, zeg ik weer. “Je moet het toch echt gaan leren.”

Nou mooi niet hoor. Want inmiddels hebben we de aandacht van de dienstdoende winkelmedewerk(st)er al getrokken. En misschien verbeeld ik het me, maar C.tjes gezichtsuitdrukking lijkt dan meteen van moeilijk naar ó zo lief en onschuldig te vertrekken. Haar oogjes lijken te smeken: “Er is toch wel een wc hier hè? En ik mag er toch wel even heen hè?” Knappe winkelmedewerk(st)er die daar weerstand aan weet te bieden. Ik moet de eerste nog tegen komen in ieder geval. En dus houd ik regelmatig praatjes, terwijl mijn dochter op de wc zit. In de Albert Heijn, bij de bakker, bij de Bruna. Zelfs bij het bruin café zijn we al geweest.

Wat ik zeg. Van plassen word je heel sociaal.