De bloemetjes, de bijtjes en... Annabel!

(Heb jij jezelf al gemeld bij de volkstelling? Ja? Super! Nee? Klik dan hier.)Het tempo zit er alweerflink in!.

Annabel zit op haar plek in groepje drie en Liz gedijt goed in groep vijf. En waar Annabel juist extra klein lijkt op het schoolplein tussen al die grote kinderen, is Lizzy - die in de klas nu officieel Liz heet - opeens het stoere meisje. Zij kan de ‘dodenval’, zij heeft ‘rekentijgers’ en zij heeft oorbellen. De mooie zilveren Lelli Kellyschoenen staan thuis in de kast – want die kunnen nu echt niet meer – en als ik haar wegbreng moet ik vooral niet ‘stom’ doen in het bijzijn van haar vriendinnen.

Vrijdag begint Liz met schoolzwemmen. We hebben speciaal voor de gelegenheid een nieuwe bikini gekocht want Madame Klets moest natuurlijk wel een beetje goed beslagen ten ijs komen. Die dingen luisteren vrij nauw op het moment want ‘de jongens gaan ook zwemmen’ en een bepaalde jongen 'is heel erg leuk'. Begrijpelijk dat je dan indruk wil maken. Met je nieuwe bikini.

Ik merk dat dingen veranderen. Liz heeft het opeens over borsten en over hoe het nou precies werkt met verliefd zijn. Ik geef overal zo eerlijk mogelijk antwoord op, ook op de vraag waar nou precies de baby’s vandaan komen. Beter nu alles duidelijk uitleggen dan straks als ik een ouwe zeur ben waar per definitie niet naar geluisterd wordt. Heel gedoseerd probeer ik haar te informeren.

Gisterenmiddag stond ik te wachten bij het schoolplein en overdacht mijn functioneren als moeder. Ik deed het best goed, vond ik zelf. Ik had oog voor mijn kinderen, mijn oudste was al heel wijs en ik ging mee met mijn tijd. Bovendien was niet te beroerd om ook moeilijke onderwerpen aan te snijden waar het de opgroeiende jeugd betrof. Nee, zo slecht deed ik het niet.

Mijn gedachten werden onderbroken door een schare kinderen die via de smalle deuren naar buiten gestormd kwam. Liz liep voorop, haar gezicht stond op onweer.“Mámma,” zei ze met een vies gezicht.“Hallo schat!”“Weet je wat Annabel vanmiddag op het schoolplein deed?”“Nou?”“Ze zat op het bankje te zoenen met haar Geloofde. En iedereen zag het!”

Op dat moment huppelde Annabel naar buiten. Hand in hand met haar Geloofde. Ik keek naar het ontstemde gezicht van Liz en naar de dromerige ogen van Annabel.

Misschien, dacht ik, voerde ik de gesprekken met de verkeerde dochter.