Had ik maar… Meer begrip gehad voor mijn vriendin met een burnout

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret...

Naam: Melissa (33) Relatie: ja, getrouwd Beroep: beleidsmedewerker

Goed voor elkaar

"In mijn ogen was mijn vriendin Judith iemand die alles mee had. Ze ziet er goed uit, is slim en erg creatief. Ze tekent en schrijft, en hoewel ze dat als hobby beschouwde, lukte het haar om een uitgever te vinden. Nadat ze een boek mocht uitgeven kreeg ze verschillende aanbiedingen van opdrachtgevers. Zoveel zelfs dat ze haar baan kon opgeven. Ik vond het geweldig dat ze zoveel succes had. Ik kwam graag bij haar op de studio en bewonderde dan wat ze had gemaakt. Ook vond ik het leuk om met haar te brainstormen over nieuwe ideeën. Ik keek tegen haar op. Mijn eigen leven vond ik een stuk saaier. Ik heb een prima baan hoor, maar het is niet mijn lust en mijn leven. Judith kwam door haar werk met veel bijzondere mensen in contact, soms zelfs bekende Nederlanders. Ze had veel feestjes, boekpresentaties enzovoort. Terwijl ik het vooral druk had met kinderpartijtjes: ik heb drie kinderen en had daar mijn handen vol aan. Niet dat ik ontevreden ben met mij leven, zeker niet. Ik hou veel van mijn man en mijn kinderen zijn mijn alles. Maar ik heb weinig tijd voor mezelf en dacht regelmatig wel, als Judith weer eens een weekendje weg was met een man die ze bij een hip evenement had opgeduikeld, wat heeft zij het toch goed voor elkaar."

Onbegrip

"Ik begreep er dan ook niets van dat ze vorig jaar klaagde dat ze zich zo somber voelde. Ze had net een serie opdrachten binnen die goed betaald zouden worden. Maar ze had weinig inspiratie, zei ze, en de klus drukte zwaar op haar. Ik vond het jammer, probeerde met haar mee te denken. Maar hoe enthousiast ze vroeger reageerde, zo vlak was ze nu. Ze zei steeds vaker afspraken af. Die nieuwe man in haar leven had ze ook afgehouden. ‘Ik kan het er niet bij hebben,’ verklaarde ze. Ik knikte begripvol maar dacht eigenlijk: waar heb je het over? Oké, natuurlijk wist ik dat ze aardig wat werkuren maakte. Maar zonder kinderen heb je alle tijd voor jezelf. En ze deed geregeld ontspannende dingen; zo ging ze twee keer per maand een dagje alleen naar de sauna, wist ik, en had ze geld genoeg om zich vaak te laten masseren. Daar knap je toch van op?"

Burn-out

"Toen ik merkte dat onze afspraken steeds van mijn kant moesten komen, begon ik wat afstand van haar te nemen. Af en toe app’ten we nog, maar het enige dat ik kreeg waren zwaarmoedige berichten. Tot ze op een dag schreef dat haar dokter een burn-out bij haar had vastgesteld. In die tijd was het razend druk op mijn werk. En bij mijn man speelde een reorganisatie, waardoor hij veel weg was. Ik stond er grotendeels alleen voor met de kinderen. Toen ik haar bericht ontving, zat ik net op de bank, tegen tienen, helemaal afgedraaid. Haar app’je viel helemaal fout. ‘Een burn-out, jíj?’ dacht ik cynisch. ‘Waar kun jij nu een burn-out van hebben met dat leuke leven van je, met al je succes, geld en vrijheid?’ Ik besef nu dat dit heel kortzichtig was, ik weet nu beter wat burn-out is, en welk slag mensen daar vatbaar voor zijn, maar toen ergerde ik me vreselijk. Ik tikte wat woorden maar wiste ze telkens weer. Ik had gewoon geen idee wat ik moest zeggen. Op dat moment vond ik het zo’n aanstellerij! Ik besloot maar niet te reageren, dat zou ik later nog wel doen. Maar het bleef erbij. Hoewel ik na een paar dagen wel wat minder hard over haar dacht, vond ik het toch lastig om meelevende woorden te sturen. Omdat ze niet echt gemeend zouden zijn."

Schijn van succes

"Drie maanden heb ik niets laten horen, tot ik toevallig bij haar in de buurt was. In een opwelling belde ik aan. Toen ze opendeed schrok ik me rot. Ze was enorm afgevallen en zag er erg slecht uit. Ze begon te huilen toen ze me zag. ‘Daar ben je eindelijk,’ zei ze. Ik ging met haar mee naar binnen en ontdekte in wat voor troep ze leefde. Terwijl ik weet dat ze zo’n hekel heeft aan rommel. Dit was géén aanstelleritis, dat was duidelijk, en ik ging naast haar zitten op de bank. Daar begon zij te vertellen en al gauw wist ik niet waar ik kijken moest van schaamte. Ze biechtte op hoe onzeker ze al heel lang was over haar werk, de druk die ze voelde en hoe ongemakkelijk ze zich had bewogen op al die feestjes van haar. Ze had het zwak gevonden van zichzelf en telkens de lat maar weer hoger gelegd, perfectionistisch als ze is. Daarom had ze de schijn van succes opgehouden, tegenover iedereen – ook tegenover mij. ‘Ik hoopte zo dat jij er doorheen zou prikken’, zei ze. Maar ik had me juist van haar afgekeerd. En toen ze was ingestort had ik helemaal niets meer laten horen. Ik heb een potje met haar meegehuild en mijn excuses aangeboden. Daarna heb ik nog een keer voor haar gekookt en flink opgeruimd. Sindsdien bezoek ik haar vaker en help haar met van alles. Mijn dagen zijn dus nog gevulder, maar ik heb het er graag voor over. Ze is mijn vriendin en ik schaam me dat ik er niet eerder voor haar ben geweest.”