In Turkije heet het Turkse koffie, in Griekenland is het Griekse koffie en in Macedonië je raadt het al- Macedonische koffie. En daarmee wordt dus precies hetzelfde bakkie drab bedoeld. De koffie wordt in een ijzeren kannetje met een lange steel (een zsjesve, wat dan weer in alle talen ongeveer hetzelfde woord is) samen met water al roerend aan de kook gebracht en dan in kleine kopjes gegoten. Even wachten tot de koffiedrab naar beneden gezakt is en dan drinken maar.
De Macedoniërs zijn er dol op; maar mij kan dit bakkie niet bekoren. Als het moet dan drink ik het (ja als het moet: ik ben een echte koffieverslaafde en ik móet s ochtends koffie anders komt het echt niet goed), maar helaas gaat het bij mij altijd mis. Dat was in Griekenland al zo en dat is in Macedonië precies hetzelfde (In Turkije is deze wereldreiziger nog nooit geweest). Je moet zon kopje koffie dus met beleid drinken. Kleine slokjes nemen en precies weten of aanvoelen wanneer je moet stoppen. En dat lukt mij dus niet. Ik ga altijd net te ver door met drinken waardoor ik dan opeens zon vieze hap koffiedrab in mijn mond heb. Nou, dan ben je meteen klaarwakker, geloof me. En daar heeft de hoeveelheid cafeïne niets mee te maken. Getsiederrie.
Er is nog iets met die koffie. Omdat je door die drab niet zelf suiker kunt toevoegen, moet je van te voren zeggen of je er suiker in wilt of niet en zo ja hoeveel dan, want anders krijg je hem standaard zo zoet dat het glazuur spontaan van je tanden knalt. En daar stuiten we dan weer op een onoverbrugbaar cultuurverschil tussen mijn hubbie en mij. Toen ik manlief namelijk voor het eerst een Hollandse kop koffie voorzette, was hij verbijsterd door het doe-het-zelf-gehalte ervan. Het was nog voor de tijd van de Senseos, de Nespressos, de frappucinos en de macchiatos, dus het was een goudeerlijk bakkie Douwe Egberts snelfilterkoffie gemaakt in een degelijk Braun koffiezetapparaat met een lepeltje erbij, een potje suiker en een kannetje melk.
Afwachtend en een tikkeltje achterdochtig keek manlief me aan. Uiteindelijk begon het hem te dagen dat hij zelf suiker en eventueel melk moest toevoegen en dan ook nog zelf het lepeltje ter hand moest nemen om te roeren. En toen hij dat gedaan had, zat hij heel hulpeloos met het lepeltje in zijn hand te kijken, niet wetend dat wij het bij gebrek aan schoteltje gewoon in het kopje laten zitten, onze wijsvinger eromheen slaan en dan beginnen te drinken. Die gekke Nederlanders toch.
Nou moet ik toegeven dat we met ons koffieritueel zelfs door onze zuiderburen uitgelachen worden. Vooral over de manier waarop we met ons koffielepeltje omgaan. Eerst dat roerritueel dat eindeloos blijft duren en dan het langdurig en zorgvuldige afkloppen van het lepeltje op de rand van het koffiekopje tot het allerlaatste drupje koffie eraf is gegleden. En ons dan maar afvragen hoe het toch komt dat de Belgen ons zuinig noemen
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Sinds dat eerste Hollandse kopje koffie doe ik nu dus altijd standaard de suiker er bij het inschenken in en ik roer ook voor manlief. Waarom? Omdat dat in Macedonië blijkbaar zon standaardservice is, dat men er maar niet aan kan wennen dat het ook anders kan. En omdat het eigenlijk maar een kleine moeite is. En als je daar iemand blij mee kan maken, ach
Alleen als ik kwaad op manlief ben, doe ik het lekker niet. De ultieme daad van verzet en rebellie is om hem een kopje koffie te geven met het lepeltje erin en een potje suiker ernaast. Het zogenaamde: doe-het-lekker-zelf-maar-kopje koffie. Ha! Dan weet hij ook precies hoe laat het is
