Anouk Hoogendijk (26) is voetbalster in het Nederlands vrouwenelftal en heeft een jaar in Engeland gespeeld bij Bristol Academy WFC. Ze is nu terug in Nederland en bereidt zich samen met de andere Oranje Leeuwinnen voor op de belangrijke EK-kwalificatiewedstrijd tegen Engeland op 27 oktober. Wij vroegen Anouk haar Oranje-hemd van het lijf.
Jij wist al vroeg dat je profvoetbalster wilde worden. Ik las dat je op 12-jarige leeftijd zelfs meedeed aan Geef Nooit Op! Waarom heb jij nooit opgegeven, ook al is het moeilijk om er echt fulltime voor te gaan?
Ik heb altijd liefde voor het voetbal gehad. Als klein meisje wilde ik niets liever dan alleen maar voetballen, zo vaak mogelijk trainen, wedstrijden spelen
Alles was altijd voetbal. Dus aan mijn drive heef het nooit gelegen. Wat wel belangrijk is, is de support van familie en dan vooral van ouders. Je bent als kind toch afhankelijk van hen als je bijvoorbeeld naar een selectietraining moet. Zij moeten er dan ook wel achter staan.
Wat was de gedachte achter je transfer naar Bristol? Hoe kwam die tot stand en waarom heb je het gedaan?
Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in andere landen en culturen. Ook reis ik erg graag, hoewel dat in combinatie met voetbal niet altijd even makkelijk is. Toch heb ik voor mijn komst naar Bristol nooit echt werk gemaakt van een transfer naar het buitenland. Het idee om ergens anders te gaan voetballen ontstond afgelopen winter rond kerst. Het was winterstop en ik vroeg mezelf af wat ik wilde gaan doen, ik was namelijk wel toe aan een nieuwe ervaring. Op dat moment speelde ik al vier jaar bij FC Utrecht en voor mijn gevoel was ik toe aan een nieuwe impuls.
Toen heb ik bij mijn zaakwaarnemer aangegeven dat ik wel open stond voor een avontuur in het buitenland. Na een paar weken bleek er interesse te zijn vanuit Bristol en nog net voor de overschrijvingsdatum kon ik een contract tekenen voor één seizoen. Ik had maar een paar dagen om me voor te bereiden, dus het voelde echt als een avontuur waar ik me in stortte, alles was voor mij nieuw daar. Best wel spannend dus.
Wat zijn de grote verschillen tussen Engeland en Nederland?
In Engeland wordt er meer fysiek gevoetbald. In trainingen ligt het accent vooral op kracht, conditie en uithoudingsvermogen. Iedereen is dan ook ontzettend fit. Nederland is vooral tactisch erg sterk. Het is wel een andere manier van trainen. In het begin moest ik dan ook wel even wennen aan de pittige trainingen in Engeland. Wat je in Engeland bijvoorbeeld ook overal hebt, zijn ijsbaden. Dan moet je na de wedstrijd vijf minuten lang is ijskoud water zitten voor het herstel van je spieren. De eerste keer dat ik daar in moest, dacht ik niet dat ik het ging overleven! Verder is iedereen in Engeland echt ontzettend voetbal-minded. Iedereen weet alles van elk team, elke speler en in elke pub wordt voetbal gekeken. En ze wedden overal op hè, daar zijn Engelsen dol op.
Vrouwenvoetbal wordt steeds populairder in Nederland. Waar merk jij dat aan?
Je merkt het vooral heel goed bij de thuisinterlands van het Nederlands elftal. De laatste jaren worden de stadions steeds voller en je voelt meer en meer die Oranje-sfeer. Meiden herkennen je ook, willen met je op de foto en vragen om handtekeningen. Onlangs hebben we na een wedstrijd meer dan een uur lang handtekeningen uitgedeeld aan fans!
Hoe staat het met het Nederlands elftal? Het bereiken van de halve finale op het EK 2009 was een enorme prestatie. Was dat eenmalig of horen we structureel bij de top van Europa?
Sinds het EK hebben we grote stappen gemaakt. Een nieuwe bondscoach betekent toch weer een nieuwe insteek en als team zijn we flink gegroeid, zowel op tactisch als op fysiek gebied. Zo waren we voorheen altijd praktisch kansloos als we speelden tegen topteams. Nu hebben we wel degelijk kans om te winnen van favorieten. Zo wonnen we in maart tijdens de Cyprus Cup van Frankrijk en verloren we uiteindelijk nipt in de finale van Canada. Dat zijn wel landen die structureel tot de wereldtop behoren. We horen dus zeker thuis op een eindronde zoals het EK.
Kun je leven met het grote (financiële) verschil tussen mannen- en vrouwenvoetbal, of maak je je daar weleens kwaad over?
Ach, van jongs af aan wist ik al dat ik in Nederland nooit mijn brood zou kunnen verdienen met voetbal. Hoeveel ik ook zou trainen, het zou altijd een hobby blijven. Een uit de hand gelopen hobby, dat dan weer wel. Illusies op dat vlak heb ik dan ook nooit gehad. Toch zie je dat langzaamaan de situatie wel wat aan het veranderen is. Zo bieden clubs in Nederland inmiddels een onkostenvergoeding en sommige al echte contracten. Maar rijk wordt je er niet van hoor. Ook in Bristol had ik weliswaar een contract waar ik van kon rondkomen, maar het was echt geen vetpot. Het heeft ook niet zo heel veel zin om je druk te maken over die verschillen in inkomens, dat is alleen maar frustrerend.
Is de voetbalster Anouk (binnen het veld) dezelfde persoon als de vrouw Anouk (buiten de lijnen)?
Op het veld kan vrij hard zijn, ik ben best een felle middenvelder. Wel altijd fair, maar ga ik de duels absoluut niet uit de weg. Dan krijgen mensen wel een bepaald beeld van je, wat in mijn geval niet helemaal overeenkomt met hoe ik buiten het veld ben. Als persoon ben ik namelijk heel zachtaardig!
Kon je je draai een beetje vinden in Engeland?
Absoluut! Ik had een ontzettend leuk team, gewoon hele aardige meiden allemaal. Er hing een hele positieve sfeer binnen de club. Sowieso vind ik dat de mensen in Engeland allemaal heel positief zijn ingesteld, dat is een groot pluspunt. Ze zijn ook heel gastvrij en vriendelijk, zo werd ik bijvoorbeeld heel vaak door mensen uitgenodigd voor een Sunday roast. Dat is een Engelse traditie waarbij er op zondagmiddag een braadstuk wordt klaargemaakt die je dan opeet met de hele familie. Heel gezellig. Plus dat het een voetbalgek land is natuurlijk.
Wat zijn je ambities? Lonkt Amerika?
Aangezien de competitie nu stil ligt in Engeland, kan ik nu rustig nadenken over mijn toekomst. Ook al was ik daar maar kort, toch heb ik er wel iets moois opgebouwd, Bristol is een ontzettend leuke club, dus ik sluit niet uit dat ik daar verder ga. Amerika is zon beetje het walhalla qua vrouwenvoetbal. Het is heel moeilijk om daar aan de bak te komen, maar mocht er een kans voorbij komen, overweeg ik dat zeker!
Wie is je mannelijke voorbeeld in de voetbalwereld?
Vroeger was ik een groot fan van Phillip Cocu. Zijn type spel sprak me aan, maar ik vond hem vooral een hele sympathieke voetballer. Inmiddels is hij gestopt, dus nu volg ik hem niet meer zo. Verder heb ik niet echt een speler die als voorbeeld dient, maar ik kijk wel naar spelers die op mijn positie spelen, zoals bijvoorbeeld Kevin Strootman van PSV.
Hoe gaan mannen ermee om dat je hoog voetbalt? Dat je beter bent in de zogenaamde mannensport dan zij? Voelen ze zich geïntimideerd?
De meeste mannen houden wel van voetbal, dus als ze horen dat ik voetbal vinden ze dat eigenlijk altijd wel leuk om te horen. Dat je kan meepraten over voetbal vinden mannen ook leuk. Toen ik nog op de basisschool zat, hoorde je wel eens dingen als: Voetbal is toch een jongenssport! Gelukkig is dat tegenwoordig wel anders, mensen kijken helemaal niet meer raar op. Het is heel normaal geworden dat je als meisje voetbalt.
Je stond al eens schaars gekleed in het blad Helden. Wat als Jan Heemskerk van Playboy bij je aanklopt?
De kans dat ik het zou doen is heel klein. Ik vind dat je iets aan de verbeelding moet overlaten. De fotografie in Helden vond ik heel stijlvol, Playboy is toch een ander verhaal
