Ik vond het zielig voor Paul.
De meiden hadden een luchtbed gekregen, een teenring (nadat ik Annabel had verzekerd dat ze géén navelpiercing mocht kopen van haar vakantiegeld) en in Grasse hadden ze, bij het parfummuseum, een lekker luchtje gekocht. Ik had ook een luchtje. En een mooie ketting. En nieuwe slippers.
Paul had een nieuwe zwembroek. Maar daar was geen lol aan, want die had hij alleen maar gekocht omdat hij met zijn short het zwembad niet in mocht. (Hij had op zijn kop gekregen van een heel strenge badjuf.) Dus op een ochtend, toen ik du pain ging halen met de meisjes, kocht ik een pistool voor hem. Ik had hem er al naar zien kijken – ze werden in de winkel verkocht als speelgoed maar in Nederland zijn ze verboden – maar ja, geen zoontje hè? Arme ziel.
Paul was er blij mee. En ik ook, want nu konden we – als de buren wegwaren – lekker op hun openstaande ramen schieten. Heel volwassen ja, ik weet het. En in Nederland ging de lol gewoon door, in de tuin van buurvrouw C. schieten, op de boom van de andere buren, proberen door het gaatje van het vogelhuisje te schieten, we waren er maar druk mee. De kinderen mochten ook af en toe schieten. Heel voorzichtig want de kleine plastik kogeltjes kwamen hard aan.
“Schiet eens op mijn hand,” zei Paul gisteravond terwijl hij mij het pistool gaf en vervolgens zijn hand uitstak.
Verbaasd keek ik op van de krant. “Waarom?”
“Ik wil even weten hoe dat voelt.”
“Dat doet hartstikke zeer hoor, dat ding is niet voor niets illegaal.”
“Doe het toch maar, ik wil het weten.”
“O. Oké.”
Ik richtte het pistool op de hand van mijn man en haalde de trekker over.
“Auw! Gótver! Shit.”
“Doet het pijn?”
(drifitig gewapper met de gekwetste hand) “Ja man!”
“Nou ja, dan weet je dat.”
Â’s Avonds liet Paul me een kleine blauwe plek zijn, in het midden van zijn handpalm. Ik gaf er een klein kusje op.
Zoveel hou ik van mijn man.
Ik koop een pistool voor hem.
En ik schiet op hem als hij me dat vraagt.
