Het is alweer een tijd geleden dat ik hier over mijn zusje schreef, maar ik krijg nog regelmatig mailtjes met de vraag of ze taarten wil maken voor verjaardagen van (kinderen van) lezeressen. Echt een groot compliment natuurlijk, maar ze kan zulke dingen niet doen, omdat er zoveel uur werk in zo’n taart gaan dat het zelfs tegen kostprijs voor beide partijen gewoon niet aantrekkelijk is. Wel staat ze dit weekend op een Winterfair, waar ze demonstraties geeft en doe-het-zelf pakketten verkoopt. Omdat ze op de fair graag wilde laten zien wat voor soort taarten ze allemaal maken kan, decoreerde ze de afgelopen weken een flink aantal ‘dummy’s’ (taarten van piepschuim, maar met echte decoratie). Elke keer als er eentje af was, stuurde ze me een foto. ‘Geweldig’, antwoordde ik dan, of ‘fantastisch’, of ‘niet normaal’. Uiteindelijk was ik gewoon door mijn superlatieven heen. “Het wordt een beetje saai hoor”, zei ik op gegeven moment, “ik ben door al mijn complimenten heen”.
Want zeg nou zelf, wat kun je hier nu nog op zeggen?
