Dus ik met Lizzy naar de stad.
Schoenen kopen. Van het verjaarsgeld van oma. Zilveren flamencoschoenen van Olée. Met hakjes. Mag ik ze dan meteen aan? Ja hoor.
We gaan lopend. Ik durf niet op de fiets, zeg ik. En de parkeergarage zal wel vol zitten. We trekken onze sneeuwlaarzen aan en pakken ons dik in. De wind prikt in ons gezicht en af en toe glijden we uit. Het is gladder dan glad.
Trek je laarzen even aan, zeg ik, als ik heb afgerekend. We gaan zo weer naar buiten. En er moet nog een zooltje in want je hiel slipt eruit. Teleurgesteld gezicht. Maar je had beloofd dat ik meteen aanmocht! Ja, thúis. Pruillipje. Dat is niet metéén.
Ach, wat kon het mij ook schelen. Ze zou snel genoeg om haar laarzen vragen. Dus daar liepen we dan. Tussen de sneeuwvlokken. Mamma op haar lompe sneeuwlaarzen, dik ingepakt en schuilend onder haar muts. En aan mijn arm een wankelende, frivole Lizzy. Zwabberend op haar nieuwe zilveren schoenen met spekgladde zolen. Als een stuurloos stripfiguurtje.
Mensen keken. Stootten elkaar aan: “Kijk daar, dat kind loopt met hakken op deze ijsbaan. Een blik op mij: wat voor moeder vindt zoiets nou goed?! Voor de zoveelste keer trok ik de slippende Lizzy met mijn arm omhoog. Sommigen lachten, anderen keken duidelijk misprijzend. Ik voelde me ongemakkelijk. Had er niet op gerekend dat we zo zouden opvallen. En Lizzy hield vol. Een paar keer vroeg ik of ze haar laarzen aanwilde. Ik vroeg het expres hard, zodat de mensen het zouden horen. Maar nee, ze glibberde elegant verder.
Uiteindelijk sleepte ik haar mee een grand café in. Ik kocht haar om met een taartje. Maar dan doen we wél je laarzen weer aan, we kunnen niet op die stilettos naar huis lopen. Wat zijn stilettos? Soort wapens. De zilveren schoenen gingen in de tas. Het taartje in Lizzys buik. Tevreden liepen we naar huis. Nu was ik weer een nette moeder.
Niet dat omkopen nou zo charmant is. Maar dat ziet tenminste niemand.
