Geluidsafschermers heten ze officieel.
De felgekleurde koptelefoons die onze kinderen moeten helpen om zich beter op hun werk te concentreren. Voor Annabel hebben we er eentje aangeschaft, op advies van de juf. Ons vlindertje kan moeilijk op haar plek blijven zitten en is nogal snel afgeleid.
Maar ze heeft toch ook al zo’n wiebelkussen? riep Paul verbaasd uit.
Dat kan ze toch niet op dr oren zetten?!
Zometeen willen ze dat kind ook nog oogkleppen opdoen.
“Alles voor de ontwikkeling schat, alles voor het ontwikkeling.”
Paul vond het allemaal een beetje overdreven. Straks werkt het niet, mopperde hij, zitten wij weer met zon ding waar we niets aan hebben.
Dan zet ik hem wel op. Lijkt me heerlijk.
Gisteren zat hij bij de post, een knalroze koptelefoon van met merk 3M. Annabel vond hem prachtig en zette hem meteen op. Ze ging direct een paar woordjes oefenen.
Kijk, riep ze, terwijl ze enthousiast haar schriftje omhoog hield. Met die koptelefoon op schrijf ik véél netter!
“Nou, stop hem maar gauw in je tas, kan hij morgen mee naar school.” Tevreden ging ik naar de keuken om de pasta op te zetten. Ook weer geregeld. Annabel moest nog een paar sommen maken en Liz zou haar daarbij helpen. Na het eten zou ik dan Liz weer helpen met haar Spaanse woordjes. Prima constructie.
Ik wilde net de spaghetti in de pan gooien toen ik gemopper hoorde. Annabel riep iets en ik hoorde Liz zeggen dat ze het niet nóg een keer ging uitleggen.
Nou nou, dacht ik. Wat bazig. Wat onverdraagzaam naar haar kleine zusje!
Ik liep de woonkamer in om Liz tot de orde te roepen. Ik had mijn mond al open…. en deed hem weer dicht.
Annabel! schreeuwde Liz. Ik wil je echt helpen met je rekensommen hoor. Maar dan is het wél handig als je nú die koptelefoon afzet!
