Ik heb er gewoon bijna de energie niet voor de laatste tijd. Voor een logje. Toch wil ik een update geven. Maar waar zal ik eens beginnen? Er speelt zoveel.
Vrijdag zat ik er écht helemaal doorheen. Dacht bijna dat ze me zouden komen halen. Wie ze zijn weet ik niet, en ik hoor nog geen stemmen, maar bang was ik wel. Voor een nervous breakdown. Of zo. Dus ben ik bij de dokter geweest inmiddels. Vanwege de klachten die ik al een tijdje heb.
Eh… heb je even?
Gespannen, gestresst, onrustig, gehaast, hyper, opgefokt, nerveus, gejaagd en opgejaagd voelen, gespleten, steeds afgeleid, vergeetachtig, onhandig, niet helder kunnen denken, simpele keuzes niet meer kunnen maken, snel geïrriteerd zijn, snel stem verheffen, benauwd en in ademnood als ik boos word, pijn in mijn bovenbenen, nekpijn, misselijk, moe. Geen rust kunnen nemen. Niet meer echt kunnen ontspannen. Mezelf kwijt. En de kluts.
Of, zoals mijn zusje het zo mooi omschreef: constant in hoge staat van arousal zijn.
En daar krijg je last van.
Daar heb ik het met de dokter over gehad, over al die klachten. En over andere dingen. Want er is nog meer. En er moet er iets veranderen. Dat zag ik zelf al. Een paar gesprekken gaan me daar bij helpen. (Hiep hoi, daar gaan we weer.) Nou ja, het is voor een goed doel zullen we maar zeggen.
Maar er speelt nog meer, zoveel meer. Ook dingen waarbij mijn eigen problemen weer in het niet lijken te vallen, maar die er wel nog allemaal bij komen. Die de boel toch steeds weer een beetje doen wankelen. En dan heb ik het nu eens niet over zaken als een (nieuwe) pc die nog niet naar behoren werkt (geen Outlook bij Windows 7 bijvoorbeeld). Maar over Jippetje die erg veel huilt en erg vaak koorts heeft de laatste tijd. Over een te vroeg geboren jongetje in onze vriendenkring. Over de dood van de man van de vrouw waar mijn vader mee (van) door ging toen hij van mijn moeder scheidde (volg je het nog?). Over de niet natuurlijke dood van de vriendin van de jongste broer van mijn vader die nu weer in het nieuws is in verband met een Italiaanse kwakzalver die haar wel zou genezen. En dan, meest van dat al, de vriend van Piers zus die op sterven ligt. Misschien ken je hem wel. Of hem niet, maar zijn werk wel. Eén van zijn schilderijen schittert regelmatig op fotos op mijn blog.
Het kan elk moment afgelopen zijn. Van elk telefoontje schrikken we op.
En ondertussen probeer ik afleiding te zoeken door even iets leuks te gaan doen met Bo (haar meenemen naar het ziekenhuis bijvoorbeeld, omdat ik zes buisjes bloed moest laten prikken dat vond ze niet eng, nee, dat vond ze leuk) en door de vakantie uit te zoeken. Griekenland, Egypte, Sicilië of toch weer Turkije? Al dat neuzen in boekjes en mooie plekjes googlen, levert in elk geval een beetje een vakantiegevoel op. Of je nou gaat of niet. Het helpt. Ik word er meteen weer vrolijker van! Ietsje dan, want het wachten blijft op dat ene telefoontje van Piers zus.
(En dan vraag ik me ineens af: what the f is een kluts eigenlijk?)
