Maandagmiddag, Valentijnsdag, was ik even in de Expo. In de winkel was het een drukte van belang. Het rook er naar aanstaande liefdesverklaringen,
naar nog onbeantwoorde liefde, naar spannende prille relaties en zin in zoenen. Jonge jongens en meisjes stonden Valentijnskaartjes en -cadeaus uit te zoeken. Een beetje onwennig sommigen, anderen grappend bij de wat pikantere cadeautjes, maar toch ook een paar heel serieus, het kon immers zomaar de liefde van je leven betreffen. Er werd flink getwijfeld en gedubd: wat zou het ultieme cadeau voor dat ene speciale meisje of voor die stoere jongen met die mooie ogen en die lieve lach zijn?
Ik pakte een doos chocoladehartjes en liep nog een rondje of er niet toch nog iets leukers was, iets originelers misschien. Dat was er wel maar om daar nou mee aan te komen? Als het ergens achterin de kast belandde had het ook geen zin. We hadden troep zat. En die romantische film op dvd die ik vorig jaar cadeau had gedaan hadden we nog steeds niet bekeken.
Toen ik zo tussen deze jeugd stond voelde ik me weer een beetje een middelbare scholier. Waande me terug in de tijd. Twijfelend of ik die ene hele leuke klasgenoot een kaartje zou sturen, en áls ik dat dan deed of ik dat dan echt anoniem deed, of ik misschien een hint gaf of toch maar gewoon mijn naam erop zette, met een hartje erbij natuurlijk.
Bij de kaartenstandaard ving ik een gesprek tussen twee jongens op. De ene jongen had een kort strak kapsel, helemaal stoer. De andere had halflang donker haar, was licht getint en best dat je zegt een lekker ding. Als ik achttien was geweest was ik geheid onder de indruk geweest.
Ze stonden kaarten uit te zoeken. Maar ze gedroegen zich alsof ze er niet echt wilden zijn. Ze pakten kaarten uit het schap, keken welke de leukste was, of de mooiste, of de schattigste.
Het lekkere ding had een kaart in zijn hand en wist niet hoe snel hij hem weer terug in het schap moest zetten. De stoere jongen keek hem vragend aan. De stand van zijn schouders verraadde een lichte ergernis. Wat was er nou weer mis met deze kaart?
De jongen met de donkere lokken draaide zich om. Hij keek geschokt. En tegelijk opgelucht, dat hij straks niet per ongeluk de verkeerde kaart bij zich had.
Voor altijd stond er!
Arm meisje. Die is straks helemaal hoteldebotel dat hij, haar droomprins, eraan gedacht heeft een kaartje te kopen. Speciaal voor haar, dan moet hij toch wel écht heel veel om haar geven. Ze heeft natuurlijk de kaarsjes al vast aangedaan, hartjespasta gekookt, en iets lekkers ingeschonken in speciale glazen met een hartje erop. Hij zal haar een lange zoen geven en stiekem ziet zij al een zonnige toekomst voor zich. Rooskleurig.
Voor altijd! No way! zei de jongen en zette de kaart snel terug.
Ik hoop maar dat dat meisje er hetzelfde over denkt als die jongen. Dat het een leuke scharrel is voor zolang het duurt. Of dat die jongen zich gewoon heel erg vergist. Dat hij over een paar jaar nog steeds bij haar is en dat hij dan wél voor dit kaartje durft te kiezen.
Terwijl ik bij de kassa op mijn beurt wachtte, herinnerde ik me dat ik ooit een Valentijnskaart van een ex kreeg.
I love you! stond erop. De binnenkant van de kaart had hij met tientallen x-jes een hartje gevormd. Daaronder schreef hij: For a long long time!
En dat vond ik niet leuk. Ik liet het niet merken natuurlijk, maar long was immers niet for ever.
En zo geschiedde. Alleen was ik degene die het uiteindelijk long long genoeg had gevonden.
