Van sommige mensen in Nederland hoor ik niks meer. Dat is ook niet zo gek, want soms is het inderdaad uit het oog, uit het hart. Maar soms begrijp ik het niet. Zoals met vriendin W. We kennen elkaar sinds we 18 waren (ja, voor de snelle rekenaar: 12 jaar geleden). We gingen altijd samen stappen, zijn samen op vakantie geweest en hebben zelfs in hetzelfde gebouw gewoond. We belden elkaar bijna iedere dag, zagen elkaar zeker iedere week minstens een keer, gingen lunchen, winkelen en deden alles wat vriendinnen doen. We waren er voor elkaar, in goede en slechte tijden. Toen ik naar Portugal verhuisde, wist ik zeker dat ik haar ontzettend zou missen.
We mailen, belden, smsten.. En toen hield het opeens op. Zomaar. Na heel veel mailtjes te hebben gestuurd en uiteindelijk een smsje, kreeg ik een mailtje terug. Dat ze even een moeilijke tijd had, maar het allemaal goed zou komen en ze over twee weken vakantie had en ze daarna weer ’terug’ in het sociale leven zou zijn. Prima. Ik zei nog dat ze me altijd kon bellen, ze altijd hier welkom was maar dat ik haar de rust zou geven waar ze zo naar verlangde. Maar die vakantie was in september. En nu is het november. En ze reageert nog steeds niet op al mijn mailtjes, tekstjes op vriendenpagina’s of smsjes. Ik vreesde het ergste (je kunt nooit weten!), maar zag dat haar vriend nieuwe foto’s op zijn pagina had geplaatst waar W. gewoon leuk lachend -en levend- opstond. Ik stuurde haar nog een mailtje met de vraag of ik misschien onbewust iets gedaan had waar ze boos om was? Maar ik hoorde niks van haar.
Ik had natuurlijk een soortgelijk vriendinnenprobleempje met M. niet zo heel lang geleden (overigens van haar ook niks meer gehoord). Maar ik kende M. net een jaartje. W. ken ik al 12 jaar. En we hebben zoveel met elkaar gedeeld! Ik heb geen idee wat ik fout heb gedaan of waarom ze misschien zomaar ineens genoeg heeft van onze vriendschap. Ik ben nu geneigd te denken dat het misschien wel aan mij ligt omdat het met M. EN met W. is gebeurd. Maar wat doe ik dan verkeerd? Als niemand het me wil vertellen dan kan ik er ook mijn excuses niet voor aanbieden of veranderen. Ik heb uren-, dagen- en wekenlang nagedacht maar bij mijn weten heb ik echt niks verkeerd gedaan. Maar ik vind het wel heel jammer. Zo’n goede vriendschap van zoveel jaar in een keer helemaal weg… Zonder reden. Of in ieder geval zonder dat ik daar de reden van weet.
(En ja, ik geef het toe: heel stiekem hoop ik dat ze dit stukje leest en dan iets van zich laat horen .. Maar volgens mij weet ze niet eens dat ik op VOL ben, hoewel ik dat natuurlijk wel in een paar mailtjes heb laten weten )
