Surprise!

Pompidompidom…

Mijn pakketje voor het lootjesfeestje van Margje is klaar. Ik heb het vandaag naar het postagentschap gebracht.
Een pakketje voor wie? Dat is nog een verrassing.
En nee, er zitten geen pepernoten in. Surprise!

Surprise op zijn Engels bedoel ik dus. Verrassing! Niet die dingen die surprises heten, want daar doe ik even niet meer aan. Vroeger wel, en over niet al te lange tijd, als de kinderen groter worden, vast ook weer, maar nu even niet.

Goh, vroeger joh, dan was je er weken mee bezig. Ik althans wel. Dan vierden we echt overal sinterklaas. In mijn herinnering tenminste. Met surprises vaak, of gedichten. Bij mijn moeder, bij mijn vader, bij opa en oma, op school, op zwemmen, op… nog ergens, ik weet niet eens meer waar. Volksdansen misschien? Ha ha, nee, dat zal wel niet, hoewel ik dat wel deed, en nog leuk vond ook. (En optredens die we hadden joh, in bejaardentehuizen, zoals die toen nog heetten. Gaaf. Ja, ik heb wat meegemaakt, ha ha. Maar serieus, het was best leuk. Niet alleen voor ons, maar vooral ook voor de mensen daar, die maakte je er echt blij mee, en dat was fijn.)

Goed. Terug naar die andere ouwe… de sint en de surprises. Druk dat we er mee waren. Iets origineels verzinnen, knippen, plakken, verven, dichten… Het was veel werk, maar wel leuk. Dat creabeasinteknutselen. En dan zonder gekkigheid als stroperige massa’s waar je met je handen in moest graaien. (Verrassing!)

Nou ja, morgen, of overmorgen, want je weet het maar nooit met pieten en post, komt er dus ergens in Nederland, ík weet waar, een pakketje bij een onbekende aan. Iemand die ik niet ken, maar die mij misschien wel kent. Want ze leest Margjes blog (oeps, verklap ik toch zomaar dat het een ‘ze’ betreft), dus misschien leest ze mijn blog ook wel. Gek idee is dat.

En ook ik krijg een pakje, als het goed is. Van weer iemand anders. En eigenlijk heb ik al een beetje medelijden met diegene. Want voor diegene is het vast veel makkelijker een pakketje samen te stellen voor een wildvreemde, dan iets te bedenken voor een blogger die je misschien wel volgt… Of zou het juist andersom zijn?

Vooralsnog blijft het nog een verrassing wat ik zal krijgen. Maar chocola is altijd goed. Een doos met frisse lucht voor mijn part. Hoogstpersoonlijk in eigen woonplaats gevangen, in het bos, aan zee of in de bergen.
Ach, ik laat me maar verrassen. En bovendien, zoals Margje het al zo mooi zei: ‘Het gaat om het feestje van het geven en om het blij worden van het idee dat die ander straks jouw pakje in de bus vindt. En dat je dan ook nog eens wat terug krijgt, dat is alleen maar bonus!’

Hoe dan ook, het blijft nog even een verrassing.

Wat ik me nou afvraag, en er is geen goed of fout antwoord mogelijk, want ik weet het zelf namelijk ook niet, maar… Hoe las jij in eerste instantie de titel van dit blogje? Las jij surprise als de Engelse vertaling van verrassing of las jij surprise als de verbuiging ervan, namelijk dat wat je met sinterklaas voor iemand maakt?

Grappig… Ik denk dat we door de decembertijd misschien eerder sur-prie-ze lezen dan sur-prajs, en dat de cadeautjes op de foto ernaast ook bepalen hoe je het woord leest. Het uitroepteken daarentegen maakt dat je het misschien toch even in het Engels las. En als ik er ‘Surprise surprise…’ van had gemaakt denk ik helemaal. (Of weet nu helemaal niemand meer waar ik het over heb?)
Nou ja, ik vind het dus een grappig testje, in hoeverre je beïnvloed wordt door de tijd van het jaar en de foto naast een woord. Een totaal nutteloos testje, maar zo bedenk ik wel vaker gekke dingen…

Ken je deze site trouwens? Forvo.
Echt grappig. En leerzaam. Niet geheel nutteloos dus.
Kwam ik toevallig tegen. Ik had er nog nooit van gehoord.
Kun je luisteren hoe je surprise uitspreekt, of surprise. 😉

O ja, en mocht iemand al druk aan het dichten zijn:
Pompidompidom rijmt op…

En surprise rijmt op…