Nee, ik raak niet zo gek snel aan de kook. Men moet over het algemeen flink wat uit de kast trekken wil ik overgaan tot een opgewonden toestand. Vandaag niet. Zojuist lukte het, vrij makkelijk.
Maar eventjes.
Opgewekt pak ik de trein naar huis. Een minuut voordat we Amsterdam Centraal binnenrijden stap ik op en loop ik naar het balkon. Bij de deur staan drie mensen te wachten. In de hoek met zijn gezicht van me afgedraaid staat een jongeman. Er komt geluid uit deze jongen. Met een bepaalde regelmaat slaakt hij kreetjes waar ik geen touw aan vast kan knopen. In eerste instantie denk ik dat hij dronken is en op zijn minst de weg kwijt. Er staat een wat oudere man naast hem. Het valt me ineens op dat de oudere man heel lichtjes zijn hand op de rug van de jongen legt. Dan zie ik dat het hoofd van de jongen een beetje schuin staat. Zijn linkeroor raakt haast zijn linkerschouder. Hij wiegt langzaam van links naar rechts, maar blijft in de hoek gedrukt tegen de deur staan met zijn gezicht afgewend.
De jongen is gehandicapt. Zou de man zijn vader zijn? Het lijkt erop dat deze treinreis een flinke onderneming is voor de jongen. De trein stopt. Geduldig wacht ik op de man en de jongen voor me. Voorzichtig loodst de man de jongen naar buiten. Ik geef ze alle ruimte. Dat doet een andere passagier niet. Resoluut stapt hij de trein uit. De jongen duikt nog iets verder in elkaar omdat hij schrikt van deze snelle beweging. Ben ik nou de enige die dat door heeft? Ik erger me aan de man die net is uitgestapt. En dat gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer nu ook een man zich de trein in wurmt terwijl er nog minimaal 5 mensen uit moeten! Kan de (nogal brede man die behoorlijk dom uit zijn ogen kijkt) niet even wachten?! Oke, klaar. Standje opgewonden bereikt! GDVRDMME. Ik murmel iets van bedankt voor uw geduld meneer en stap geïrriteerd uit de trein. Waar zijn onze manieren? Waar gaat het heen met onze gedragsregels. Grrmphf.
Gelukkig helpt de muziek van mijn ipod me langzaam om weer in een andere stand te raken. En vijf minuten later loop ik alweer aardig goed geluimd in de Albert Hein. Ik pak mijn boodschappen uit mijn mandje en leg ze op de band. Terwijl ik dat doe zet de man achter mij zijn volle mandje in de stapel van lege mandjes. Precies: zodat ik mijn mandje zodadelijk nergens meer kwijt kan. Potverdikkie, je weet toch hoe het werkt? Als je voorganger bij de kassa zijn lege mandje erin heeft gezet, dan is het pas jouw beurt. Normaal gesproken zou het me aan mijn reet roesten, maar vandaag even niet. Hij is immers al nummer drie. Maar net wanneer ik op het moment sta om wederom over te gaan tot standje opgewonden, zegt de man naast me sorry en haalt zijn volle mandje van de stapel af. Dankjewel zeg ik glimlachend en plaats mijn lege mand op de stapel. Hij laadt zijn boodschappen op de band: acht blikjes bier van het merk Euroshopper en drie blikjes energy drink.
Dankzij deze man heb ik weer vertrouwen in de mensheid.
