Zo, eind van de ochtend toch maar even met mijn lieverdjes de sneeuw getrotseerd. Het sneeuwde nog flink, maar ik had Tussikind nodig, dus we moesten wel. (En met nodig bedoel ik écht nodig, want het betreffende flesje was vannacht op en dat had ik geweten: om half 1 een huilende Jippe, om 2 en om 4 uur Bo, en om half 6 Jippe al weer. Constant gekuch. Niet echt dat je zegt een ideale nacht dus).
We gingen met de benenwagen, dat wil zeggen:
ik lopend, Bo lopend, en Jippe in de Bugaboo.
We deden er zon twintig minuten over om in de Reinkenstraat te komen, wat normaalgesproken
(nou ja, zonder kinderen) echt niet meer dan een minuut lopen is.
Bijna aan het eind werd ik ingehaald door iemand die een stukje bij ons verderop woont. Een stevige tred.
Ik keek een kwartier geleden uit het raam en toen zag ik je al langs komen.
Nou, precies, zo snel ging het dus
Not.
We maakten nog even een pitstop bij de fietsenmaker. Die hebben vaak ook wel sleetjes, had mijn moeder nog aan de telefoon gezegd. Maar die van ons dus niet. En om met twee kleintjes op de plek te komen waar ik een slee kon halen had ik dus juist een slee nódig
Nou ja, gelukkig is de Bugaboo ook de beroerdste niet, dus het viel allemaal best mee. En dat het zo traag ging was niet omdat het nou zo bar en boos was hoor, in tegendeel, het was prima te doen in de heerlijk kakelverse sneeuw, maar Bo schoot gewoon niet zo op. Tja, het is ook veel te leuk allemaal natuurlijk. Het liefst was ze weer samen met mij Nijntjes gaan maken, Heel Grote Nijnen zoals vorig jaar (klikkerdeklik), en niet die mini die ik maar even snel in elkaar had geflanst, maar we moesten nu echt even iets halen. (De grotere boodschappen haal ik dan morgen wel, als Pier weer in Nederland is).
Maar goed, om de een of andere reden zag Bo het als haar persoonlijke taak om elke autoruit aan de straatkant en elke bankje op de stoep van sneeuw te ontdoen. Ja, en dat duurt even. Zeker als mama ondertussen ook nog een paar keer die besneeuwde wantjes opnieuw om die koude handjes moet doen.
Eenmaal in de Reinkenstraat zat er meer vaart in en besloten we na het kopen van de bewuste keelsiroop even te kijken hoe Sunny Court er nu bij lag. Dat moest vast sprookjesachtig mooi zijn.
Het was inderdaad mooi. En er werd sleetje gereden tussen de bomen. Leuk, omdat het er licht glooiend is. Maar de glijbaan was natuurlijk ook altijd leuk.
Ik tilde Jippe uit zijn comfortabele voetenzak (wat heerlijk lijkt me dat om daar in te mogen zitten en zo voortgeduwd te worden
) en liet hem schommelen in het winters paradijs.
Sunny Court. Momenteel beter gezegd Snowy Court…
© Foto’s: Denise Miltenburg
Terug wilde Bo niet meer lopen. En een zware peuter tillen terwijl je met je andere arm een wagen met een ook al niet te licht kind door de sneeuw duwt gaat niet echt soepel
Dus bedacht ik meteen een gat in de markt: het meeglijdplankje. Een meerijdplankje maar dan met een glijdende in plaats van een rijdende onderkant. Een soort mini sleetje voor aan de kinderwagen dus. Een meeglijdsleetje.
Tja, waarom niet, zon meeglijdplankje?
Ik bedoel, als dit ook bestaat:
Ski’tjes voor de buggy…
Eenmaal thuis bakte ik een eitje voor ons drietjes (doen we anders nooit), en daarna een cake (doe ik anders ook nooit). Ik bracht Jippe naar bed en Bo viel in slaap op de bank (doet ze ook nooit meer). Ik liet de was voor wat ie was (doe ik anders ook nooit) en laadde mijn fotos in (dat dan weer wel).
Toen ik na een uurtje bij Bo ging zitten, naar haar keek -haar mondje een stukje open-, en haar zachtjes aaide, werd ze langzaam wakker -haar wangen helemaal warm- en zei:
Je bent mijn hartendief.
Zucht. Zwijmel.
Zo meteen gaat ze nog even met een vriendinnetje spelen. En dan gaan de mamas misschien wel even een wijntje drinken. En dan is het wachten op de papa
