Annabel zit alweer een tijdje op zwemles.
Gisteren haalde ze haar eerste schubje. In kinderzwemtermen betekent dat een zwembadpromotie; Annabel mag naar het volgende groepje. Rillend van de kou maar gloeiend van de trots bracht ze me het natte briefje.
Om het schubje te vieren kregen de meiden een softijsje. Ik ben trots op je, zei ik tegen Annabel. Al smikkelend zaten ze in de auto. Althans, totdat Annabel het ijsje liet vallen (zucht) en Lizzy er aan te pas moest komen om het ijsje weer op te vissen.
Het ijsje was niet meer te redden; het moest het raam uit. Hoorntje kapot, ijs vies, auto plakkerig en Annabel in tranen. Het was mijn ij-hij-hijsje voor mijn schu-hu-hubje, huilde ze. En toen gebeurde er iets onverwachts. Lizzy gaf háár ijsje weg.
Ik krijg Lizzys ijsje, zei Annabel verbaasd. Ik keek eveneens verbaasd – achterom en zag Lizzy naar haar kleine zusje kijken. Zíj had hem verdiend, zei ze. Op dat moment smolt er iets. En dat was niet het overgebleven ijsje.
