We hadden zoals gebruikelijk weer wat oefeningen gedaan, een aantal ademhalingstechnieken uitgeprobeerd en wat ingebeelde weeën weggepuft. Ook had de docente van de zwangerschapsyoga weer een bevallingsverhaal voorgelezen. Iets wat me verrast had de eerste keer, maar wat eigenlijk best een leuk onderdeel van de les is. Verhalen waar je toch anders naar luistert als je zelf al eens een bevalling hebt meegemaakt. Soms moet ik even slikken, is het herkenbaar, dan weer verrassend. En ergens is het ook wel nuttig.
Behalve die onderdelen is er ook altijd wat ruimte voor theorie, of voor handige tips.
Nou dacht ik dat sommige dingen vooral bizarre verzinselen van onze vorige yogalerares waren -een ieniemienie yogalerares met Indische wortels die al zeker een halve eeuw in het vak zat- maar inmiddels weet ik beter.
Afgezien van die telefoonboeken dan waar we op moesten zitten.
Ze was lief hoor, zo noemde ze ons ook, lieve mensen, maar die telefoonboeken
Dat had ik toch echt nog nooit van anderen gehoord. Gelukkig hoeft dat nu niet. Krijgen we gewoon een matje, en een kussentje, en nog een, als je dat fijn vindt. Wel zo prettig.
Maar goed. Die eigenaardigheden dus. Die had ze. Kammetjes bijvoorbeeld, liefst van hout. Die moest je dan gaan kopen en bij de bevalling gebruiken. Niet in je haar, maar in je hand. Ja, echt. Tijdens de weeën moest je die tanden er dan flink in drukken. In de bal van je hand, of juist in je vingertoppen (ik deed maar wat). Weird dacht ik de eerste keer. Totdat ook de huidige yogalerares met deze eigenaardige tip kwam. En ik moet eerlijk bekennen: ik heb ze bij Bos bevalling nog gebruikt ook!
Een paar weken geleden stond de docente van de zwangerschapsyoga ineens met een wit schortje voor. Met strikjes erop. Wederom had ik een dejà vu.
Dit is een sluitlaken, legde ze uit. Ik kende het nog van mijn telefoonboeken-yogalerares. Sterker nog, ik had er toen een willen aanschaffen.
Het was één van de dingen die destijds nog op mijn to do-lijstje stond voor de laatste week voor de uitgerekende datum. Ik had er het een en ander over opgezocht en zou het de volgende dag gaan kopen. Zo ver kwam het niet: de baby diende zich aan! En ach, na die bevalling geloofde ik het wel. Aan mijn lijf geen polonaise, zou ik bijna zeggen.
Je bent met de borstvoeding en je kindje bezig, een strakke buik doet er dan even niet toe. Niet echt. Maar stiekem kijk je wel eens met lede ogen in de spiegel en vraag je je af of dat allemaal wel goed komt. Dat kwam het, en snel. En zelfs meer dan me lief was.
Maar ja, inmiddels zit ik weer met een dikke buik op yoga
Nou ja, en daar stond ze dan. Met dat sluitlaken voor. Ik zag wat moeders in spe verbaasd kijken.
Ik dacht je gaat serveren, grapte een zwangere. Het leek er wel op ja.
Toch is het iets wat onze voorouders (overgrootomas) ook al deden: je buik inbinden. De boel lekker strak trekken. Dat zou niet alleen doeltreffend zijn, het zou ook gewoon lekker aanvoelen.
Ik bekeek het ding nog eens goed.
Maar dat knopen is toch heel ingewikkeld? opperde ik. In mijn herinnering had je er bijna een aparte studie voor nodig.
Nee hoor, zegt ze, en begint te knopen. Je doet gewoon zo, en dan zo, en dan zo, en zo verder
Na twee knopen snap ik er al niks meer van. Doctorandus of niet, dit kan ik nooit onthouden. Het doet me denken aan het maken van een ingevlochten vlecht; dat heb ik ook nooit gekund. Moet je je voorstellen hoe dat is als je nog in de hormonale sneltrein na de bevalling zit. Dan lukt je dat écht niet. (Of ligt het gewoon weer aan mij?)
En toch ze zeggen dat de boel na een tweede minder snel terug rekt. Tja, en hoewel dat inderdaad niet het allerbelangrijkste is (en ik gelukkig voorbeelden heb van vrouwen bij wie het na een tweede ook allemaal weer goedkwam), ben ik daar stiekem wel eens een beetje bang voor. Dat het zon slap zooitje blijft. Want laten we eerlijk zijn, dat wil niemand.
Dus toch maar weer eens gegoogled. En gevonden. Het ouderwetse sluitlaken. Maar, ook iets nieuws, iets vergelijkbaars, maar dan zonder dat ingewikkelde knoopprincipe. En een stuk makkelijker onder je kleding te dragen. Iets waar half Hollywood lovend over is. Sterren als Angelina Jolie, Nicole Kidman en het zusje van Britney Spears zweren er zelfs bij: de Belly Bandit. Binnen zes tot acht weken een platte buik. Althans, daar zou het voor moeten zorgen. Natuurlijk moet je niet alles geloven wat je leest, maar dit, ach, ik wil er best in geloven.
Alleen weet je je maat pas ná de bevalling. En of je daar dan zin in hebt: te midden van kraambezoek en felicitatiekaarten een meetlint zoeken, tussen zoogcompressen en megamaandverbanden door je buikomvang opmeten en na de zoveelste energievretende voeding loom en wazig achter je pc kruipen voor het doen van een on line bestelling terwijl je nog wiebelig door het huis waggelt en eigenlijk je ogen niet meer open kunt houden?
Ik ben al blij als ik er die eerste dagen straks na een kindje ook nog weer een stukje voor VrouwOnline uit weet te poepen
Maar toch, stiekem ben ik wel nieuwsgierig naar die buikrover. En het scheelt weer een cursus nagym. (O, het leven is zo makkelijk als je jezelf af en toe voor de gek houdt ;-))
