De laatste tijd voel ik me goed. Ik heb geen complexen meer (behalve over m’n knieën. Grapje, grapje, ik heb geen knie-complex :)) over m’n blubberende dijen, het losse vel op mijn buik of andere rare dingen. Terwijl er niks veranderd is hoor, ik ben er gewoon anders tegenaan gaan kijken. Ik voel me dus gewoon goed, gezond. Uiteraard zijn er altijd wat onzekerheden (zoals het gevoel hebben een niet goed genoeg- moeder te zijn, of het ‘is dit alles’-gevoel) maar over het algemeen zit ik lekker in mijn vel.
Sinds onze auto stuk is loop ik bijna dagelijks naar een klein winkeltje in de buurt. Om water te kopen (iedere dag 5 liter), brood (ook bijna dagelijks) en regelmatig ook jam voor de jongens. In het winkeltje werkt een lieve, oudere, stevige Nederlandse dame met wie ik altijd een leuk praatje maak. Ook vandaag ging ik naar de winkel en onderweg bedacht ik me net hoe goed ik me voelde en hoe fijn dat was. Bij de bakkerij in het winkeltje bestelde ik tien pistoletjes. De lieve, oudere Nederlandse dame stond bij de kassa. “Het zijn er tien,” vertelde ik haar, toen ze de papieren bruine zak waar de broodjes in zaten bevoelde. “Je eet veel brood!” riep ze uit. Ik glimlachte en haalde mijn schouders op. “Ach, dat geeft niet hoor,” zei ze troostend. “Gelukkig ben je niet zó dik.”
(geen zorgen hoor, ik kon er hartelijk om lachen! 🙂)
