Met een glas wijn op mijn bureau (en nog één) postte ik van de week een berichtje op Facebook:
In de categorie laat ik eens iets gezelligs doen op de maandagavond: ouderschapsplan opstellen.
#moetnuecht #duurteven
#valtnietmee #glaswijnerbij
Vervolgens maakte ik daar eindelijk maar eens een serieus begin mee. En dat viel nog niet mee. Natuurlijk, het kan simpel, zeker als je nog op een normale manier met elkaar kunt overleggen, maar in je eigen geval is het uiteraard altijd net weer ingewikkelder.
Het liefst was ik er de afgelopen dagen weer mee verder gegaan (nou ja, het liefst het liefst helemaal niet natuurlijk), want het moet nou maar eens af, maar ja, ik was weer druk met schrijven en andere dingen. Feit is wel dat het allemaal al veel te lang geduurd heeft. En aangezien op mails geen antwoord komt (heel frustrerend ja), moet het nu echt. Er moet duidelijkheid komen, daar vaart iedereen wel bij. En als ík het niet doe, doet niemand het.
Maar weet je wat ik wel heel mooi vind? Dat hulp juist uit onverwachte hoek komt. Met dank aan Facebook. Niet van je allerbeste vrienden (die er gelukkig ook zijn) of van vrienden waarvan je dacht dat het je vrienden waren, maar juist van mensen die je eigenlijk helemaal niet zo héél goed kent. Die je dan toch helpen, en heel open en behulpzaam zijn. Die me, omdat ze toevallig, of beter gezegd helaas, ook ervaringsdeskundige zijn, hun eigen ouderschapsplan doorsturen. En dat zelfs mensen die zij weer kennen dat ook nog eens doen. Dat vind ik bijzonder. En mooi. En een blijk van vertrouwen ook.
Blogbuuf Margje benadrukte het positieve van social media al vaker. Ik ben het helemaal met haar eens. Niet alleen mijn blog maar ook Facebook is voor mij veel meer dan gewoon maar af en toe iets posten of lezen. Het is ook een klankbord, en een uitlaatklep. Een plek waar je meteen reacties krijgt. Ook al kan ik vaak niet echt zeggen wat er speelt en wat zich allemaal heeft afgespeeld.
Maar het is fijn dat er op Facebook altijd wel iemand thuis of beschikbaar is, in tegenstelling tot mail (wat ik veel met mijn moeder en zusje doe), sms of telefoon. Omdat je in de hectiek van een weekend met de kinderen of een dag achter de pc ook wel eens een volwassene wilt spreken. Of verbaasd of verrast wilt worden. En ik leer er ook bijna elke dag iets nieuws. Van de week nog woorden als ganglion en pole pole.
Maar die openheid in de mailtjes en privéberichten die volgden naar aanleiding van het geposte berichtje over het ouderschapsplan, die vind ik echt bijzonder. Dat doet goed, hoe lastig het ook is. En dan besef je dat niet alleen jij in deze situatie zit (hoe anders de redenen van het uit elkaar gaan bij anderen ook zijn of het verloop ervan daarna ook is) en dat je niet de enige bent bij wie het allemaal zo moeizaam gaat en lang duurt. Sterker nog, daar ben ik (zijn wij) geen uitzondering in. Bijna altijd gaat er minstens een jaar overheen, of langer. En juist dan zijn mensen het soms al weer een beetje vergeten of weten zich geen raad meer met je verhalen, op uitzonderingen na natuurlijk, en moet je weer door. Maar als dat dus juist wordt tegengewerkt
Buitenstaanders denken vaak dat alles nu wel geregeld is, vooral als ze er niks meer over horen (of de verkeerde dingen) of er niet meer naar vragen, terwijl juist dan, nu, weer een nieuw pittig hoofdstuk is aangebroken en de communicatie moeizamer gaat dan ooit.
Maar ik hou me taai hoor. Want eigenlijk gaat het, ondanks de problemen hiermee (en het gebrek aan tijd voor mezelf) best goed; niet alleen met mij, maar ook, en dat is nog belangrijker, met de kinderen. En als mensen bang zijn dat ik alleen maar zit te treuren, dan hebben ze het mis. Ha!
