Een beetje vreemd vond ik het wel. Op kraambezoek bij een kindje dat nog geen naam had.
Ik bedoel, dan wil je een kaartje bij het cadeautje doen en een lieve wens voor het kleine mannetje opstellen, en dan heb je nog geen naam. Dan is het toch net een beetje alsof hij er nog niet echt is. Het praat ook zo lastig zonder naam.
Waren jullie al zo vroeg aan de beurt dan, vraag je je misschien af.
Eh
ja. Normaal dring ik me echt niet zo snel op, maar Pier had onze babyweegschaal beloofd. Aangeschaft voor de geboorte van Jippe omdat je anders als dat kleine wormpje er net is de halve stad door moet om zon ding te halen die dan natuurlijk net weer uitgeleend is, en nee, reserveren kon niet, en die huurprijs dan… en.. en.. nou ja, laat maar.
(Tegen de tijd dat Pier terug kwam met dat ding voor Bo was de kraamhulp net weg en wist hij nóg niet hoe je nou eigenlijk een luier moest verschonen.)
Dus kóchten we er gewoon een. Online. Een dag later had ik hem in huis. Spiksplinternieuw. Nog naglimmend van zijn fabrieksgeboorte. Helemaal fris en schoon, zonder bacterietjes van andere pasgeboren babytjes, en zonder verborgen ziektekiemetjes en zo. Nou ja, zo zag ik dat dan, als behormoonde hoogzwangere. (Niet dat ik zon smetvreestypetje ben hoor, maar je moet wát verzinnen om de koop te legitimeren.) En voor Pier was het niet hoeven verlaten van het honk al overtuigend genoeg. Ook papa wilde bij het nestje blijven na de geboorte. Het is al druk zat met kaartjes, beschuitjes en bezoek.
Gekocht dus. Kon ik hem daarna altijd weer op Marktplaats zetten. Wat we niet deden. Nee, we leenden hem uit aan vrienden. (Gratis hoor). Kregen hem na een half jaar intensief gebruik weer terug. Nog steeds blinkend wit. Geen smetje, niks. Als ware niet alleen de baby, maar ook de schaal een tabula rasa. En nu had Pier hem weer aan andere vrienden beloofd. Deze vrienden.
O, hebben we die nodig dan? vroeg de kersverse papa nog lichtelijk verbaasd aan de telefoon. De kraamverzorgster scheen wel zoiets gezegd te hebben, maar ook al is het zijn vijfde kind (kun je dan nog wel van kersvers spreken?), kennelijk was het iets wat je gewoon spontaan weer vergeten was als de volgende koter in aantocht was.
Pier zou hem wel even langs brengen, die weegschaal, bij de ouders van de zoon zonder naam. Alleen langsbrengen hoor, zei hij nog. Dan komen we een andere keer op kraambezoek.
Maar nee, dat was ongezellig, meende de kraamvrouw die alleen nog maar liggen kon. (En er absoluut het type niet naar is om alleen maar te liggen).
Kom toch langs, zei ze. Gezéllig!
Zeker weten? vroeg ik nog aan Pier. Had ze dat écht gezegd? Wilden ze niet eerst familie en zo? En werd het niet te druk? (Ik bedoel, leuk hoor, al dat bezoek, maar na een paar dagen… Hoe lief iedereen ook is, hoe fijn het is als mensen aan je denken, als het er te veel tegelijk waren kon ik ze soms wel wegkijken. Het is gewoon best druk, met al die mensen en zo, met de kraamhulp, de verloskundige die om de dag langskomt, natuurlijk altijd met iemand in opleiding erbij, de hielprik die gedaan wordt, etc. etc. En is het eerst nog leuk om je bevallingsverhaal te vertellen (ja, dat wilde ik écht graag kwijt), na een tijdje ben je best wel moe. Zeg maar gerust zohohoho moe.)
Nou ja, we gingen dus. Ik had haar die zaterdag, drie dagen ervoor, nog uitgebreid gesproken. In de zandspeeltuin bij de Scheveningse bosjes, waar Bo en haar zoontje speelden, en zij nog met gemak het klimrek op klom.
Nee hoor, nog niks, ik voel me prima! hijgde ze.
Hebben jullie al een naam? vroeg ik toen we even later op een boomstronk zaten.
Ze schudde haar hoofd. Zowel voor een jongetje als voor een meisje waren ze er nog niet uit.
Oei. En dat terwijl ze al over tijd was. (Pier en ik waren twee maanden voor dato al in de stress dat we er nog niet uit waren!).
Ik wil een korte naam, Lars of zo, zei ze.
Lars! riep ik. Ja, die vond ik ook zó leuk! Maar Pier wilde niet.
Nee, N ook niet. Die wil iets als Diederik, Roderick, IJsbrand of Lodewijk.
Hmm, je moet er van houden inderdaad. Persoonlijk vind ik ze iets te netjes. Mooi hoor, maar iets te sjiek, iets te eh
kak. En ik hou niet van kak, in alle opzichten.
Als we aankomen hangt schoonzus net een slinger op: HOERA EEN JONGEN.
Pier en ik moeten lachen en denken allebei aan hetzelfde. Aan diezelfde slinger die bij de overburen laatst naar beneden was gezakt, het grootste gedeelte niet leesbaar door van die matglas/blindeerstickers op de ruiten. HOER stond er alleen nog. En elke keer als we uit het raam keken zagen we dat.
We treffen de kraamvrouw op bed aan. Het kleine babytje -de zoon zonder naam- ligt heerlijk vredig in zijn wiegje, heel stilletjes, zoals pasgeboren babytje liggen kunnen. Als hij iets hoort strekt hij plots zijn rimpelige slanke handje de lucht in en vouwt langzaam zijn kleine vingertjes uit.
Er is weer een wonder geschied. Want dat blijft het toch, de geboorte van een kind
iets wonderlijks.
En dan horen we de naam. Net bedacht. Want ik kon mijn werk toch niet bellen en zeggen dat we nog geen naam hebben?
Het is Naud geworden. Dezelfde voorletter als papa dus. Niet zo handig (zouden ze daar wel over nagedacht hebben?), maar ja, waar maak ik me druk om. Het babytje is gezond en supersnoezig. Ik begluur het wezentje nog een keer. Kijk dat daar nou toch liggen, zo kwetsbaar en zo klein.
O, dat had ik nooit gedacht, dat het zoooo klein zou zijn, schiet het door mijn hoofd. Uit het Kleine Pluis-boekje van Bo. En wat lijkt Jippe ineens een reus!
Zo meteen weer op kraambezoek, maar dan bij een jongetje dat al weer bijna twee maanden oud is. Terwijl ze tegenover ons wonen! Er heerste steeds iets, van verkoudheidsvirussen tot impetigo. Zelfs de mama kreeg krentenbaard.
Gelukkig had ik een cadeautje gekocht dat eigenlijk vanaf 1 jaar is. Dus we hadden nog even. 😉
Andere kindjes die in mijn vriendenkring geboren zijn het afgelopen jaar heten: Hugo, Mees, Daphne en Tristan. Iets verder weg Olivia en Tijn. En laten we Lyhon, Job, Ariane en Yuren ook niet vergeten. En Kick, the latest ‘new kid on the blog’.
Over namen en wie daarin beslist en op welk moment las ik toevallig laatst een stukje op Voornamelijk.nl.
