Vechtse banen, Utrecht.
Ik kwam de bar binnen en schrok. Ik had gedacht dat ik de eerste zou zijn, ik was weer eens te vroeg, maar overal zaten al mensen. En wat erger was: ze zagen er retesportief uit! Ze droegen strakke schaatspakken en hadden allemaal een tas van Viking naast zich staan.
Oké, welke dresscode had ik nu weer gemist?!
Gelukkig bleek ik gewoon de verkeerde ingang te hebben genomen. Ik stond in de schaatsbar. Mijn workshop (“Ken uw klant, begeef u niet op glad ijs”) was een paar deuren verder. Daar druppelden de verwante zielen langzaam binnen: wel een spijkerbroek, geen schaatspak. Het enige probleem was dat ik geen andere schoenen had meegenomen. Ik ging er vanuit dat we voor curlingclinic , die als ‘leukje’ volgde op de workshops speciale schoenen zouden krijgen.
Maar dat was niet zo. En dus ging ik, na de workshops, in vol ornaat het ijs op. Ik word s werelds eerste curlende vrouw op hakken, zei ik tegen een teamgenoot. Kom maar op met die Olympische Spelen. Natuurlijk viel ik een paar keer maar ik brak niets. Ik moest wel veel lachen. Onder andere om mezelf.
Mijn team won.
Morgen deel II van Op glad ijs
