Ik ben vandaag jarig! Négenendertig word ik. Of ben ik inmiddels al, nu rond het middaguur.
Op zich heb ik daar niet zon moeite mee, met die 39 en dat uitzicht op 40. Het is immers maar een getal. Waar ik wél moeite mee heb is dat er steeds vaker u tegen me gezegd wordt. Dat ik steeds vaker mevrouw genoemd wordt. Ik voel me nog helemaal geen mevrouw! Maar ook al voel ik me nog jong (nou ja, ook niet altijd) en heb ik het idee dat ik gisteren nog op kamers woonde, ik vrees dat ik in de ogen van sommigen wel oud ben.
Ik weet namelijk nog goed dat vroeger, toen ik nog niet eens twintig was, er ook altijd mensen van mijn moeders leeftijd waren die zeiden dat ze zich nog helemaal niet zo oud voelden als dat ze waren. Die dan heel erg jong gingen doen en zo. De dansvloer op gingen tijdens de jaarlijkse disco in het dorpshuis bijvoorbeeld, zich uitslovend, zogenaamd er nog bij horend, maar die dan ondertussen net de verkeerde danspasjes vertoonden. Je kent het wel. (Maar goed, wat is verkeerd?) Ook al zagen wij het vooral als onhandig gestuntel, ze vonden het zelf ongetwijfeld hartstikke hip.
En die dat dan ook zeiden hè, dat ze zich nog helemaal niet oud voelden.
Dan moest ik stiekem altijd een beetje lachen, zo van dat kun je nu wel zeggen maar je bent echt wel oud. Oud was dan eind dertig, begin veertig. Een beetje meewarig keek ik ze dan aan. Die mensen geloofden er kennelijk zelf nog in ook dat ze nog jong waren. En eigenlijk waren ze dat natuurlijk ook. Zo wijs ben ik nu wel. 😉
Ik ben zo oud als mijn moeder vroeger was. Toen mijn moeder zo oud was als ik nu had ze twee tieners, was al gescheiden en had haar nieuwe partner nog verloren ook. In mijn herinnering was ze veel ouder dan ik nu ben. Eigenlijk heb ik dat nu veel minder. Nu vind ik haar helemaal niet oud.
Toen mijn moeder zo oud was als ik nu, was ik pas veertien. Veertien… Waar is de tijd gebleven?
Ineens was ik 19 en woonde in Barcelona, toen ineens was ik 29 en woonde in Bangkok. En nu ben ik zomaar ineens 39. Als vanzelf. Wat natuurlijk ook zo is. Hoewel
Ik dacht dat ik tegen de tijd dat ik 39 was alles wel op een rijtje zou hebben. Dat ik dan op de een of andere manier ook een heel ander mens was. Maar het is net als wanneer je op reis bent: je neemt altijd jezelf mee. Dat onzekere meisje blijf ik. Die stresskip die zo snel van slag is ook. Maar gelukkig heb ik mijn lach nog! Ook al staan daar lachrimpels omheen. En ik heb meer dan dat natuurlijk. Ik heb mijn lieverdjes om me heen.
En toch, ook al heb ik nu twee kindjes, en ook al ben ik bijna veertig, ik heb nog steeds een beetje het idee bij de jeugd te horen. Jammer alleen dat die jeugd daar heel anders over denkt. Als ik een rode wijn bij het Paard bestel en iemand me mevrouw noemt bijvoorbeeld, of als een meisje me u noemt, terwijl ik mezelf ook nog gewoon een meisje voel.
Nee, er is geen weg terug. Maar, we kunnen ons nog wel gedrágen alsof we jong zijn. En dat die jeugd van nu dat natuurlijk helemaal niks vindt en ons wat meewarig aankijkt, dat is dan hun probleem. Hun tijd komt nog wel.
Morgen ga ik lekker dansen met vriendinnetjes. Op hetzelfde feestje als vorig jaar. Wij waren toen een van de jongsten. Ja, echt! Maar, zo las ik in de mailing, ook jongeren weten ons nu te vinden. Eens kijken of wij nog in die categorie passen. 😉
Goed, het moge duidelijk zijn: mijn laatste jaar als dertiger gaat in.
Hotmail is me niet vergeten trouwens.
En Windows ook niet.
Handig zo’n alert.
Das voor als je zo oud wordt dat je zelf vergeet dat je jarig bent
Zo, en nu boodschappen doen en taarten kopen (zei de ouwe taart).
