Het is 2005. Ik zit met mijn toenmalige vriendje met wie ik al drie jaar samenwoonde op de bank. Hij is aan het leren voor een of andere cursus voor zijn werk. Kan ik iets voor je doen? vraag ik. Zoals wat? Ik kan je overhoren. Of een uittreksel voor je maken. Of ik kan de stad ingaan zodat je in alle rust kunt leren. Hij denkt even na. Ik heb liever dat je weggaat, zegt hij. Voorgoed.
En dat was het. Zomaar was het voorbij. Zonder aanleiding. Zonder reden. Gewoon, omdat hij er geen zin meer in had. Ik pakte mijn hond en reed naar mijn zus. Jammer genoeg was de hond het enige wat ik meenam, want Toenmalige Vriend wilde niks teruggeven. Niet de fijne, gloednieuwe zespersoonsbank die ik had gekocht. Niet de mooie Art Deco meubelen die mijn vader aan mij had gegeven. Niet mijn platenspeler of al mijn platen. Niet mijn bed die ik al had voordat ik hem leerde kennen. Niet mijn gitaar (nee, ik kan niet spelen. Ik had deze juist gekocht omdat ik het wilde leren. En dat doe ik niet op een goedkoop dingetje, nee, ik had een dure elektrische gitaar gekocht). Het enige dat ik verkreukeld in een vuilniszak terug kreeg waren mijn kleren.
Een paar weken sliep ik bij mijn ouders op zolder op een opklapbed. Of een inklapbed. Want iedere keer dat mijn hond (de bench had ik ook niet terug gekregen) midden in de nacht op het bed sprong, klapte het hele ding met mij erop weer in. Door Marktplaats obsessief in de gaten te houden had ik heel snel een andere woning gevonden. Maar toen moest ik alle meubels nog regelen. En daar is Marktplaats ook weer perfect voor. Kort voordat ik zou verhuizen zag ik een advertentie voor een leuke Klippan, bijna nieuw, goedkoop en de mensen woonden vijf minuten rijden bij ons vandaan.
Mijn vader en ik kwamen die avond in zijn Scudo (waar de Klippan makkelijk in zou passen) bij de Klippan-mensen (stelletje van in de 50) aan. Hij zag er net zo goed uit als op de foto, dus de koop was snel gedaan. Mijn vader (die graag met mensen kletst. Met iedereen. Over alles) verbeterde de aardige mensen snel toen ze dachten dat ik voor het eerst het huis uit zou gaan (ik zie er nogal jong uit). Nee, haar vriend heeft haar eruit geschopt na een relatie van drie jaar. De geschokte uitdrukking van het stelletje spoorde hem aan om nog meer te vertellen. En hij wil haar helemaal niks geven! Geen bank, geen bed, helemaal niks, terwijl die spullen gewoon van haar zijn. Verontwaardigd dronk hij zijn koffie. Nadat we het er allemaal over eens waren wat een ***** Toenmalige Vriend was, namen we afscheid en lieten we de mannen de Klippan in de auto hijsen. Net op het moment dat ik in de auto was gestapt en de deur dicht wilde trekken, riep de Klippan-man mijn naam. Wacht even! Haastig rende hij naar ons toe, zijn armen vol met spulletjes. We vinden het zo vervelend voor je dat we nog wat dingetjes voor je hebben, zei hij en trok de achterdeuren van de auto weer open om er nog wat bij te zetten. Drie grote Ikea-schilderijen. Een televisie. Zijn vrouw kwam ook naar buiten. Hier heb je nog wat. Vaasjes. Lampen. Kussentjes. Een wasmand. Tafeltjes. Allemaal nog in perfecte staat (en alles van dezelfde winkel). Alles in rood en zwart. Ik kon mijn tranen bijna niet bedwingen. Wat ontzettend lief van deze mensen. Net toen ik dacht dat de wereld een gemene plek was gebeurde er zoiets. Wat een mooie mensen.
Ik moest hieraan denken na al jullie reacties op mijn vorige blogs te hebben gelezen. Want jullie zijn ook mooie mensen, net als zij.
