Op zich heb ik er geloof ik geen moeite mee. Denk ik dan toch. Maar het afgelopen jaar hoor ik mezelf steeds vaker opmerkingen maken als We worden oud en Dan weet je dus dat je oud bent. Misschien zit het onbewust dieper dan ik bewust door heb, en vind ik het toch wel erg om ouder te worden (of al te zijn?) als je nog begrijpt wat ik bedoel?
Hoe dan ook. Er zijn dus van die momenten dat ik dat soort opmerkingen maak.
Als de sollicitant op haar C.V heeft staan dat ze geboren is in 1990 bijvoorbeeld. 1990? Het was toch nog maar een paar jaar geleden dat het 1990 was? Zitten mensen die in 1990 geboren zijn niet nog gewoon op de lagere, of desnoods middelbare, school, maar in ieder geval ergens op school? Die kunnen toch nog geen twintig zijn? Want als ze al twintig kunnen zijn dan is 1990 dus ook echt twintig jaar geleden? Aaargh.
Laatst kocht ik onderweg, tijdens een lange treinreis, een broodje ham. Trots was ik op mijzelf, dat ik geen patatje had gekocht, of een zak chips bij de Ah to go, of een Swirl. Nee, ik had een gezonde keuze gemaakt. Wel een beetje duur vond ik, dat broodje, 3,50 kostte het. Duurder dus dan een patatje, zak chips of een Swirl. Maar gezonder hè, stukken gezonder natuurlijk. Terwijl ik mijn eerste hap uit het eigenlijk best wel simpele broodje ham nam, berekende ik opeens dat dit broodje omgerekend in guldens bijna acht gulden kostte. Pardon? Acht gulden voor een broodje ham? Absurd. Vroeger waren broodjes ham echt niet zo duur!! Jep, ik reken dus blijkbaar soms voordat ik het zelf door heb nog europrijzen om naar guldenprijzen. Iets wat echt alleen oudere mensen doen. Au.
Of je hebt tijdens een andere treinreis een leuk gesprek met iemand over het boek dat je aan het lezen bent/het nieuws dat in de krant staat/iets dat in de trein voorvalt. Nou ja, waarover dan ook. En dan zeggen ze als jij of die ander uitstapt iets in de trant van Dag mevrouw of Prettige reis nog mevrouw tegen je. En nee, dan heb je geen trots gevoel meer van Ze zei mevrouw tegen me! zoals uit die ouderwetse reclame (jajajaaja, ik ben oud ja, jongeren kennen die reclame niet eens meer waarin dat jochie blij verbaasd uitriep dat ze meneer tegen hem zei), maar dan denk je alleen maar Oh, hij/zij ziet mij als een mevrouw, terwijl ik juist dacht dat we als twee jonge mensen met elkaar aan het praten waren. Oeps.
En natuurlijk betrap ik mij er ook regelmatig op dat ik tegen de kinderen dingen zeg als Vroeger hadden we dat nog niet en Toen ik zo oud als jij was ging dat heel anders. Hmmm.
Soms probeer ik wel eens met de blik van een onbekende ander naar mijzelf te kijken. Dan zie ik een te dikke, vermoeid uitziende vrouw van (bijna) middelbare leeftijd. Daar word je niet vrolijk van kan ik je vertellen. Dus daarom doe ik het maar niet al te vaak.
Vanavond had ik het er tijdens een telefoongesprek met een bijna 37-jarige kennis over. Over dat gevoel van Oh jee, we worden/zijn oud. We kwamen tot de conclusie dat 1990 gewoon echt nog niet zo lang geleden is/kan zijn. Dat we nog niet middelbaar zijn. Omdat we minstens negentig gaan worden. Dus nu nog niet eens op de helft van ons leven zijn. En ook dat we ons in ons hart en hoofd misschien wel nooit ouder dan vierentwintig zullen voelen. Daar weten die mensen die in 1990 geboren zijn nog niks van. Maar die zullen waarschijnlijk in 2030 als ze net zou oud zijn als ik nu ook net zo denken als ik nu.
2030? Dan ben ik al zestig. Help!
