De jongens zijn (min een paar dagen) zes maanden oud. De tijd vliegt voorbij, het lijkt wel alsof we ze vorige week meenamen uit het ziekenhuis, maar aan de andere kant lijkt het ook alsof ze altijd al bij ons zijn geweest. Wat eigenlijk natuurlijk ook zo is, eerst in mijn buik en toen eruit, al zo lang als er een ‘ons’ bestaat 😉 Maar een paar dagen terug realiseerde ik het me opeens: wat is er met mijn buik gebeurd? Of eigenlijk: wat is er met mijn obsessie over mijn buik gebeurd? Ik heb me er al een tijd lang niet meer druk over gemaakt, er zelfs niet eens meer over nagedacht.
Na een inspectie in de spiegel en op de weegschaal (just to be sure) werd het duidelijk waarom: mijn buik is weg. Hij is zeker niet de oude, het is geen strakke buik, maar hij is -denk ik- zoveel geslonken als mogelijk is. Ik weet niet of het door de oefeningen komt die ik niet zo trouw heb gedaan, of door de na-de-zwangerschap smeersels die ik wel heel trouw heb gebruikt. Hij steekt in ieder geval niet meer uit in mijn shirtjes en jurkjes en zelfs als ik zit lijkt het niet meer of ik een pens heb. Hoera! 🙂
En omdat ik nu dapper genoeg ben:
een (hele slechte) foto van mijn verjaardag in juni (waardoor ik de pens realiseerde)
en een foto twee maanden erna (vanochtend).
