Marianne en Klimt

Er lag vanochtend een boek op de mat. Cadeautje van de Volkskrant. Die heeft een serie boeken over 'de 20 grootste moder...

Er lag vanochtend een boek op de mat. Cadeautje van de Volkskrant. Die heeft een serie boeken over ‘de 20 grootste moderne kunstenaars’ laten maken en het eerste deel krijgen alle abonnee’s morgen gratis bij de krant. Maar mijn bezorger had waarschijnlijk geen zin om op zaterdag en een dikke weekendkrant en een boek te moeten meesjouwen voor alle adresjes in zijn wijk, dus heeft ie nu alvast die boeken bezorgd. Een gratis boek, daar zeg ik geen nee tegen. Nou ja, en ook al zei ik het wel, dan had die bezorger dat toch niet gehoord.

Deel 1 van de kunstboekencollectie gaat over Klimt. Gutsav Klimt (1862-1918) om precies te zijn. En als die naam je niets zegt, dan ken je vast wel wat schilderijen van hem.

De kus misschien:

Of De hoop II:

Hoewel het boek best interessant is (en er veel wordt uitgelegd over het leven en de gedachten van de kunstenaar), vind ik veel foto’s en afbeeldingen te klein. Ik had liever alle kunst paginagroot afgedrukt gezien, nu staan er regelmatig ook veel kleinere foto’s en afbeeldingen op 1 pagina.

Maar goed, dit is helemaal geen recensie. Ik wilde namelijk vertellen over Marianne. Want zodra ik een afbeelding van Klimt zie, denk ik aan Marianne. Een vriendin van de middelbare school. Ze had hennarode lange haren, die altijd los om haar gezicht hingen. We stonden samen op de grote trap van het hoofdgebouw van de school (dat hoofdgebouw wordt gesloopt trouwens, las ik op schoolbank.nl, ze houden een kleine reünie, zodat iedereen nog een keer op die trap kan staan kletsen (en zoenen). Ik denk er hard over om er naar toe te gaan, nog een keer door het pand te lopen waar de verkering van Lief en mij begon, nog een keer de lift te nemen die je normaal alleen maar in mocht als je been in het gips zat of als je een andere goede reden had waarom je geen trappen kon lopen. Maar dat is een heel ander verhaal).

Tijdens onze studententijd woonden we nog een paar jaar samen in het zelfde studentenhuis. Lief en ik woonden 1-hoog, Marianne (al dan niet met nog een huisgenoot) 2-hoog. De keuken en wc op de eerste etage deelden we. De badkamer ook, maar die was er eigenlijk niet; de douchebak stond gewoon in de keuken. (Wat heel handig was; je kon koken en douchen tegelijk!). Die wc was ook al zo bijzonder; die kon je bereiken via het balkon. Dus eerst de deur van het balkon openen, een stap naar rechts op het balkon doen en dan kon je deur van de wc openen. Ik hoef je zeker niet uit te leggen dat je ’s winters liever niet te lang op het toilet zat? Brrrrrrrrrrr!

Marianna had een poster van Gustav Klimt hangen. Tenminste, dat denk ik nu, want ik heb een heel slecht geheugen. Misschien had ze ook wel meerdere afbeeldingen van Klimt aan haar muur hangen, of had ze alleen maar een adressenboek met De kus voorop afgedrukt. Ik durf niets meer met zekerheid te zeggen totdat zij het zelf bevestigd. Hoe dan ook, als ik een schilderij van Gustav Klimt zie denk ik aan Marianne. Aan onze tijd samen in Groningen, aan de poezen die op haar etage woonden, aan wierook, aan alle shaggies die ze rookte, aan alle mensen die er in die periode bij ons huis in de keuken stonden te douchen.

Heel lang hielden we contact, maar het verwaterde langzaam. Heel andere levens, heel andere steden, geen ruzie of onenigheid, gewoon de tijd, de drukte en zo meer. Zoals dat gaat soms. Soms kwam haar naam omhoog in een gesprek met mijn ouders, of met een vriendin die haar ook kent. “Hoe gaat het met haar?” vragen ze, en dan weet ik het dus niet. Twee jaar geleden woonde ze nog op het adres wat in mijn adressenboekje staat. Dat weet ik, omdat ik haar toen had “gevonden” op hyves. We stuurden vier vrolijke berichtjes over en weer, maar daar bleef het bij. Binnenkort moet ik in haar buurt zijn. Zal ik langsgaan en het boek over Gustav Klimt brengen? Of zal ze zelf morgen zelf ook zo’n boek op haar deurmat vinden.

Zij werd ook veertig vorig jaar. In mijn herinnering blijven we altijd zeventien (op de trap) of drieëntwintig (in dat studentenhuis). Ik zag een foto van mezelf laatst, als twintigjarige. Ik zie er nu nog precies hetzelfde uit; alleen iets dikker en meer rimpels. Maar mijn haren zijn, na wat andere kapsels, weer net zo als toen in dat studentenhuis. En ik weet bijna zeker, het kan niet anders, dat Marianne helemaal niet is veranderd. Want al die jaren zag zij er hetzelfde uit, slank, lange rode haren en een shaggie in haar handen.

*even googlen*

Op een foto uit 2005 die ik online heb gevonden heb ziet ze er inderdaad nog steeds zo uit! 🙂

Weet je wat, ik mail haar de link naar dit blog. Vraag ik of ze toevallig ook komt meeborrelen op de trap.

Laatste nieuws