Mag ik even in je broekje kijken?

Ik sta met mijn rug naar hem toe. Naakt. Nouja.., bijna naakt. Zijn vingers glijden over mijn rug. Van hot naar her. Heb...

Ik sta met mijn rug naar hem toe. Naakt. Nouja.., bijna naakt. Zijn vingers glijden over mijn rug. Van hot naar her. Heb expres geen string aangetrokken. Wist namelijk dat ik uit de kleren zou gaan en dan zijn je billen zo, tja hoe zeg je dat, aanwezig? Zo bloot?
Daar sta ik dan in een klein kamertje op de prinsengracht in een keurig rood broekje en dito bh. Ik voel dat zijn vingers beland zijn bij mijn onderrug. “Mag ik even in je broekje kijken?” vraagt hij me. Hij heeft een kleine aardappel in zijn keel, een krieltje. Ik schat hem een jaar of veertig. “Ja hoor” zeg ik en voel direct dat het contact tusen het elastiek van mijn broekje en mijn onderrug even verbroken wordt. Dan mag ik me weer omdraaien. Hij kijkt me nogmaals aandachtig aan, zonder dat onze ogen elkaar ontmoeten. Zijn blik glijdt over mijn hele lichaam. “Wat een gevarieerd palet” zegt hij bijna bewonderenswaardig, maar een ‘dankje’ lijkt me hier niet helemaal op zijn plaats. Zo blij ben ik immers niet met mijn palet. Daarom komt er niet meer dan een “ja weet ik” uit mijn mond. Terwijl zijn hoofd nu boven mijn linkerbeen zweeft vraagt hij of er roodharigen in mijn familie voorkomen? En huidkanker? Beide keer knik ik bevestigend.

En dan mag ik me weer aankleden. De arts vertelt me dat hij zich geen zorgen maakt, maar toch maken we een afspraak om een aantal moedervlekken weg te laten snijden. Inmiddels zijn we drie weken verder en vertrek ik zo naar het ziekenhuis. Heb er gek genoeg zin in. Weg met die dingen.

Laatste nieuws