Wie ‘mij’ al lang leest, herinnert het zich misschien nog.
Het blogje dat ik schreef over Lizzy toen een jaar of één en de idylle van het ouder- en kindzwemmen. Dat we daar stonden, samen onder de douche, en dat ik haar dan optilde. Dat zij haar kleine koppetje in mijn nek legde en hoe we daar doodstil stonden. Voor mijn gevoel uren, onder het warme water van de ruime zwembaddouche. Blijf nog even zo klein, blijf nog even zo baby, schreef ik toen.
Lizzy is nu niet meer klein. Met haar bijna-acht is ze echt een flinke meid. Een schoolkind dat graag laat merken hoe zelfstandig ze is en hoezeer ze al in staat is om zichzelf te redden. Dat kan ik zelf wel, als je dat nog niet wist, is één van haar favo kreten. Zo praat me maar tegen je vriendinnetjes, hoor ik mezelf regelmatig zeggen. Hm. Waar heb ik dat eerder gehoord?
Maar die grote meid heeft ook zo haar momentjes. Momentjes waarop ze graag weer even heel dicht bij mamma is. In bed, op de bank maar vooral onder de douche. De liefde voor water is in de loop der jaren niet gesleten. Bij haar niet en bij mij niet. Nog steeds genieten we graag van het warme water.
Vanochtend ben ik vroeg opgestaan. Kan ik wat langer douchen. Lizzy heeft me gehoord en meldt zich in de badkamer. Mag ik erbij? Ik glimlach en doe de douchedeur voor haar open.
Zullen we zitten?
Ik ga zitten in de douchebak.
Lizzy kruipt op mijn schoot en legt haar koppetje in mijn nek.
Ik sla mijn armen om haar heen, kriebel op haar rug.
Lief bloot lijfje.
Zo blijven we in alle vroegte samen zitten onder de straal van de warme douche.
Niemand zegt iets. We genieten van de druppels.
Na een tijdje beginnen mijn benen te slapen.
Als ik me later sta af te drogen besef ik dat ik sommige dingen veel minder veranderen dan je eigenlijk denkt.
Ze worden hooguit (flink) wat zwaarder.
