Lekker ding

Lief en ik aten jarenlang vegetarisch. “Ik ben eigenlijk geen goede vegetariër”, zo vertelde ik in die tijd altijd. Ik vond vlees namelijk veel te lekker en herinnerde me nog prima hoe een biefstukje smaakte en kon nog wel eens dromen van een kroket of een broodje filet americain. Dat ik niet houd van kaas op mijn brood en ook al niet van allerlei vegetarische toppers als gebakken brie, of gerechten met andere kaasjes en noten enzo, dat hielp ook niet echt mee. Al die dingen waar Lief helemaal blij van werd, zeiden mij niets. Toch lukte het heus wel om lekker te weten (thuis wel makkelijker dan buiten de deur…). Maar mijn overtuiging hield stand. Jarenlang. Tot ik zwanger werd. En me niet meer in kon houden. Zo nu en dan at ik weer een broodje ham of een ander stukje vlees. Ik kon er niets aan doen, de trek was te groot. “Ik ben dan wel vegetariër” grapte ik in die periode, “maar dat kind in mij overduidelijk niet, dat wil vlees!”.

Ondertussen is dat kind tien. En een half.
En sinds december eet ze geen vlees meer.
Want ze is vegetarisch geworden, zo deelde ze mede.
Dat vonden wij prima.
Hoewel we wel even uitlegden dat ze vegetariër wilde worden. Want als mens ben je nou eenmaal niet vegetarisch.

Al twee maanden eet ze dus geen vlees meer. Ook niet de biologische boterhamworst die ze zo graag lustte, of de pizza met “rode worst’.
En hoewel we hier echt geen grote hoeveelheden vlees verstouwden (en dan ook altijd alleen maar de biologische variant), is het toch weer even wennen. Zeker omdat Oudste eigenlijk net zo’n slechte vegetariër is als ik destijds was; veel vleesvervangende dingen vindt ze helemaal niet lekker. Sowieso lust ze veel dingen niet. Haar broer is een veel ‘stoerdere’ eter dan zij; die proeft alles en vindt meer lekker.

Gelukkig is vegetarisch gehakt door de pastasauzen geen probleem (en zonder dat vega gehakt is het ook lekker natuurlijk, eventueel met wat geraspte kaas erover of room erin), vindt ze de vega satéballetjes en minihamburgertjes van de AH lekker en lust ze graag cashewnoten.

“Wat een gedoe” zei een moeder op het schoolplein. Ik ben eigenlijk stiekem alleen maar trots. Trots op mijn dochter die nadenkt over wat ze wel en niet wil eten. Toch is het ook een beetje spannend. Het voelt als een begin van de puberteit. Ze wordt groot. Gaat zelf dingen bepalen. Doet niet automatisch wat wij doen en zeggen. Dan is niet vlees willen eten een prima beginnetje. Beter dan dat ze dingen wèl begint te doen, roken of alcohol drinken bijvoorbeeld 😉