Vandaag is mijn vader jarig.
Hij wordt 63. Best jong nog eigenlijk hè?
Ik ben nu zelf 39. Als mijn dochter 39 is word ik al 72. Dat klinkt en is toch stukken ouder dan 63.
Mijn ouders trouwden 41 jaar geleden. In de veronderstelling dat ze geen kinderen konden krijgen. De huisarts had mijn moeder een paar jaar eerder verteld dat ze onvruchtbaar was. Gelukkig maakte dat niets uit voor de liefde tussen mijn ouders. Ruim een half jaar na hun huwelijk werd mijn moeder zwanger. Gelukkig wilden ze wel kinderen, zou toch best lullig zijn geweest dat je denkt onvruchtbaar te zijn, geen voorzorgsmaatregelen neemt en dan opeens onaangenaam verrast wordt door een baby die met alle geweld wel de wereld op wil. Een baby die maling heeft aan een huisarts die zegt dat er geen baby’s zullen komen.
Die eigenwijze baby was ik. Volgens iedereen ben ik daarna altijd zo eigenwijs gebleven. 🙂
Mijn ouders zijn superouders. Ze staan altijd klaar voor mij en mijn broer (jaja, er kwam zelfs nog een kind! Die trouwens dubbel zo eigenwijs is, maar dit terzijde 😉 ) en hebben ons liefdevol opgevoed.
Ik heb een goede band met mijn moeder. Sinds twee jaar werken we zelfs bij dezelfde organisatie en moeten we soms een paar dagen samen op pad voor een project.
En mijn vader en ik? Dat gaat ook prima. Ik ben namelijk altijd blijven hangen in de Mijn-vader-kan-alles-fase. Daarover schreef ik al eens:
http://vrouw.nl/site/Blijven_hangen_in_de_kleuterfase/list_messages/17609
Over een maand of elf gaat mijn vader met pensioen. Dan gaat het eindelijk goed komen met mijn op instorten staande badkamer en keuken. Hij heeft de bouwtekeningen al klaar!
Het is echt niet alleen in eigen en praktisch belang hoor, dat ik hoop dat ie minstens 93 gaat worden. Ook omdat ik mijn ouders er gewoon nog minstens dertig jaar huwelijk bijgun. Zodat ze misschien net als mijn twee oma’s (die nu 89 en 91 jaar oud zijn) nog kennis kunnen maken met hun achterkleinkinderen. Dus zingen we vanmiddag keihard met z’n allen Lang zal ie leven!
Gefeliciteerd Pappa!
