Mosterd na de maaltijd, ik weet het. Want grote kans dat je afgelopen weken een stukje banketstaaf hebt gegeten met witte-bonenvulling. Amandelspijs denk je wellicht te hebben gezien als vulling van het goudbruine en knapperige bladerdeeg. In werkelijkheid is de spijs in het goedkopere fabrieksbanket gemaakt van witte bonen. Geen amandel ziet de mengkom, enkel een parfummig amandelaroma is wat je proeft. Ook de goedkopere kerststaven, kerststollen en gevulde koeken bevatten de naar amandelen smakende pasta van witte bonen. Daar kun je prat op gaan, amandelen zijn namelijk kostbaar. Een stukje amandelspijs kost al gauw een paar euro.
Wil je weten of je in witte bonen hapt bij de koffie, dan volstaat op de verpakking kijken. Daar vind je de woorden ‘witte bonen’ letterlijk terug – als fabrikant zou je je toch schamen? Een goede banketbakker (lees: die de duurdere staaf en gevulde koek verkoopt) kun je vertrouwen op spijs van pure amandelen. Maar wie helemaal safe wil eten, maakt de amandelspijs voor z’n kerststaaf of -stol zelf. Laat de spijs een paar dagen goed verpakt in de koelkast rusten, dat komt de structuur en smaak ten goede. Luchtdicht verpakt blijft de spijs in de koelkast zeker 2-3 weken goed.
Amandelspijs
200 g amandelen
200 g suiker
1 ei, losgeklopt
sap van een 1/2 citroen (ook lekker: sinaasappel)
Maal de amandelen fijn in de keukenmachine, niet te lang! Voeg, terwijl de machine nog draait, de suiker en steeds een beetje ei toe tot een pasta ontstaat. Breng op smaak met een drupje citroen. Laat de spijs minstens 1-2 dagen in huishoudfolie in de koelkast rijpen. Voldoende voor een grote staaf of stol.
