Kleuterschaatsen – wat zou jij doen?

Nadat hij voor zijn verjaardag ijzers had gekregen, vroeg M. bijna dagelijks wanneer hij nu ein-de-lijk mocht schaatsen....

Nadat hij voor zijn verjaardag ijzers had gekregen, vroeg M. bijna dagelijks wanneer hij nu ein-de-lijk mocht schaatsen. De eerste tijd, toen het er nog op leek dat we stiekem zonder winter de lente in gingen, durfde ik hem alleen maar ritjes op de ijsbaan te beloven. Maar toen het onlangs toch ging vriezen, kwam de sloot steeds dichterbij. “Kijk mam”, riep M. na zijn dagelijkse inspecties van het water, “die tak blijft liggen!”. “Ja schat, maar jij bent geen tak”, antwoordde ik dan in het begin. Toch werd de tak een steen, de steen een buurkind, en het buurkind een buurman. De sloot raakte, kortom, steeds zwaarder en drukker belast, en op gegeven moment M. was niet meer te houden: hij eiste ijs, hij wilde ook schaatsen!

Afgelopen zondag was het dan eindelijk zover: M. toog, met vader en opa in zijn kielzog, naar de sloot aan de overkant van ons huis. Met zijn drieën vormden ze een heus Unox plaatje, en ze hadden er duidelijk plezier in. Waar M. eerst nog tussen vader en opa in ging, werd het al snel één hand, en daarna durfde hij los. Meer lopend dan schaatsend natuurlijk, maar het was geen gek begin. En hij was niet bang, want elke keer als hij viel, riep hij opgewekt: “Dat hoort erbij!” Helemaal waar natuurlijk.

Jammer genoeg ging het, vlak voordat de mannen het ijs af zouden gaan, toch nog echt mis. In een poging net zo snel te gaan als zijn vader verloor M. zijn evenwicht en viel hard, nee zeg maar keihard, op zijn achterhoofd. Het was alsof je een steen op het ijs hoorde vallen. Wij schrokken vreselijk (nou laat ik dat iets nuanceren: ik schrok vreselijk, Jurgen was er iets nuchterder over), en M. was ontroostbaar. De rest van de middag hebben we hem goed in de gaten gehouden om te kijken of hij geen tekenen van een hersenschudding vertoonde. Dat was gelukkig niet zo, maar ik voelde me toch schuldig: waarom had ik er niet aan gedacht om hem zijn helm op te doen? Stel nou dat hij wel letsel had gehad? Ik nam me voor om hem in het vervolg niet meer zonder helm het ijs op te laten gaan. Dan maar een overbezorgde moeder.

Maar nu twijfel ik toch een beetje. Donderdag gaan alle kinderen van M.’s school, waaronder dus ook C.tje, het ijs op. Eigenlijk wil ik me aan mijn afspraak houden, en ze allebei hun helm op doen. Liever iets teveel bescherming, dan een ritje naar de dokter (of erger). Maar aan de andere kant: wat als ze nu echt de enige twee kinderen zijn met een helm op? Geef ik ze dan niet onbewust het idee dat zij die helm meer nodig hebben dan andere kinderen? Geef ik ze, met die helm, dan niet mijn angst mee, een angst die ze anders misschien niet zouden hebben? Zou dat wel goed zijn voor hun zelfvertrouwen?

Het is jammer dat er hier geen poll functie is, want ik ben heel benieuwd: wat zou jij doen? Het zekere voor het onzekere nemen? Of toch maar leren loslaten?

Laatste nieuws