(K)letselschade

Lizzy’s kinderfeestje. Na een aantal jaar speurtochten, zeemeerminnenfeestjes en taartjes versieren besloten Paul en ik...

Lizzy’s kinderfeestje.

Na een aantal jaar speurtochten, zeemeerminnenfeestjes en taartjes versieren besloten Paul en ik om het ons dit jaar makkelijk te maken. Lizzy’s feestje zou buitenshuis plaatsvinden. De grote Klets had al lang geleden haar zinnen gezet op Schateiland in Zeumeren en wij hadden gereserveerd.

Op woensdagmiddag laadden we acht kwebbelende meisjes in de auto (zes vriendinnen, Lizzy en Annabel) en glibberden naar de feestlocatie. (Ik blijf dat geen feest vinden, ‘vreemde’ kinderen in mijn auto. Ben ik de enige die daar last van heeft?) Een grote piraat heette ons welkom.

Eenmaal binnen hadden we de grootste moeite de meiden aan tafel te houden voor een patatje. Het klimkasteel, de trampolines en het goudzoekersmeer lonkten. Nog geen drie frietjes later waren ze allemaal alweer verdwenen.

Eerst had ik er wat moeite mee dat ik geen overzicht had. Ik kon niet op acht kinderen tegelijk letten. Maar nadat ik had gezien hoeveel plezier ze allemaal hadden ebde dat gevoel langzaam weg. Ik bestelde een cappuccino en ging eens rustig zitten. Heerlijk, zo’n relaxed kinderfeestje.

“O nee hè,” zei Paul na een tijdje. “Er komt er een van ons aan. Met bloed.” Ik draaide me om en schrok van de rode rivier die uit het meisje haar neus stroomde. Snel zette ik mijn BHV-gezicht op, greep een theedoek (gebruikt om de cadeautjes onder te verstoppen) en was acuut vergeten wat je eigenlijk met een bloedneus aanmoest.

Gelukkig hield het bloeden vanzelf op. Het meisje werd opgehaald door Lizzy en speelde vrolijk weer verder. De volgende die langs de EHBO kwam, was Annabel. Ze had haar teen opengehaald. Ik was nog niet klaar met de pleisters of er kwam een bult aangewandeld. Het stoerste meisje had flink haar hoofd gestoten.

De middag eindigde met een verzwikte enkel. Tot haar grote vreugde mocht het meisje op mijn rug de trap af en naar de auto. Weer thuis biechtte ik alle vormen van letsel op aan de ouders die alles luchtig wegwuifden. Uitgeput plofte ik thuis op de bank.

“Was een leuk feestje,” zei Paul later. “Iedereen heeft zich prima vermaakt.” “Ja,” zei ik. “Maar volgende keer ga ik toch maar weer knutselen en taartjes versieren. Dat is een stuk veiliger.”

Laatste nieuws