H. was de directeur van het bureau waar ik bij werk. H. was dan misschien wel De Baas, hij was meer dan dat; hij was onze collega. Samen met hem probeerden we klanten binnen te krijgen en te houden, opdrachten zo goed mogelijk af te ronden, mee te denken over hoe we ons werk nog beter konden doen. Voor iedereen op kantoor was hij een constante factor. Voor mij, ver weg van kantoor op mijn thuiswerkplek, was hij naast degene die bij speciale gelegenheden op kantoor (waar ik dan wel weer bij was natuurlijk) een persoonlijk woord voor iedereen had en graag champagne liet ploppen om bijzondere resultaten te vieren, gewoon een Baas op afstand.
De laatste keer dat hij een speech hield was op 4 januari van dit jaar bij de nieuwjaarsborrel. Ik was daar niet bij. Ik was thuis, omdat ik ziek was. H. was ook ziek. Ernstig ziek. Maar dat wist toen nog niemand. Ook H. zelf niet. Begin februari, een heftige buikpijn, een opname in het ziekenhuis en een diagnose later wisten we het allemaal. H. had kanker. Hij bleef lang positief ingesteld. Wij ook. Ondanks meerdere operaties en behandelingen en een lang ziekenhuisverblijf. Ons bureau bestond 10 jaar. Het bureau dat hij mede had helpen oprichten. Zijn werk, ons werk. We stelden de feestelijkheden uit, totdat hij er weer bij kon zijn.
Ik stuurde kaarten en brieven naar het ziekenhuis. Schreef daarin misschien wel meer dan ik ooit zomaar tegen hem gezegd zou hebben. We kregen updates van zijn familie terug. Maar het werd steeds duidelijker. De kans dat H. ooit nog weer op kantoor rond zou lopen en we zijn stem op de gang zouden horen werd steeds kleiner. We hebben nooit meer samen met hem kunnen toasten op ons tienjarig bestaan. Zijn nieuwjaarsspeech was zijn laatste. Een paar maanden later kwamen we allemaal naar zijn crematie en luisterden we naar de verhalen van zijn vrouw en kinderen.
De laatste keer dat ik H. zag was vorig jaar tijdens de kerstviering op kantoor. Hij mopperde over het feit dat ik mijn reisdeclaraties van een heel jaar in één keer declareerde. Of ik dat nooit meer wilde doen. Dat beloofde ik. In 2010 declareerde ik het eerste half jaar netjes elk kwartaal mijn reizen. Maar H. kon er geen handtekening voor akkoord meer op zetten.
Gisteren waren we allemaal samen op kantoor. Voor de jaarlijkse kerstborrel en het kerstdiner. Ik heb even met de envelop met mijn reisdeclaraties van de laatste vijf maanden in de deuropening van zijn kamer gestaan. De kamer die volgend jaar waarschijnlijk weer een keer in gebruik zal worden genomen door iemand anders, maar die na zijn overlijden leeg bleef, op heel veel kaarten en fotos na. Vorig jaar met Kerst was het nog onduidelijk in hoeverre het bureau de recessie zou overleven. Vorig jaar met Kerst wisten we nog niet dat het qua voortbestaan en opdrachten allemaal helemaal goed zou komen. Vorig jaar met Kerst wisten we nog niet dat hij dat niet meer mee zou maken. Vorig jaar wist ik nog niet dat ik hem zou gaan missen. Die Baas op afstand is nu wel heel ver weg.
Wat had ik gisteren graag zijn gemopper gehoord over het feit dat ik al weer zo lang gewacht had met declareren.
