In Portugal zijn er veel dingen die ik mis, maar de laatste paar dagen heb ik een ding niet uit mijn hoofd kunnen krijgen: het heerlijke Nederlandse kaasbroodje. Zelfs het woord klinkt al lekker: kaaasssbrrrroodje 🙂 Alleen al bij het uitspreken van het woord voel je bijna al de hete gesmolten kaas in je mond nadat je door het luchtige deeglaagje hebt gebeten.
Toen ik nog in Nederland woonde ging bijna ieder stadsbezoek gepaard met een kaasbroodje. Gewoon om op te peuzelen onder het lopen, tijdens de lunch met een vriendin, en soms ging ik speciaal de stad in omdat ik een kaasbroodje ‘moest’ hebben. En als je eenmaal wakker wordt met dat idee in je hoofd, je kunt het kaasbroodje al bijna ruiken en proeven, dan heb je geen andere keuze dan er eentje te gaan halen. Of twee. Ik haalde er meestal twee zodat ik zeker wist dat ik niet nog een keer terug naar de bakker hoefde, hoewel ik na het opeten van tweede (meteen na de eerste natuurlijk. Ik sta niet direct bekend om mijn zelfbeheersing) daar meestal spijt van had, want ze zijn nogal vet wat mijn maag niet altijd kon waarderen. Maar het verlangen werd in ieder geval bevredigd.
En dat is anders dan nu. Want nu ‘moet’ ik een kaasbroodje, ik droom ervan, en er loopt serieus water in mijn mond als ik aan dit heerlijke snackje denk. Het zoeken van een plaatje bij mijn blog was dan ook een hel 😉 Maar helaas is er geen bakker waar ik even naartoe kan lopen (of desnoods rijden!) om er een te halen. Ze hebben hier allerlei bladerdeeg-hapjes, maar ze zijn allemaal gevuld met zoet spul of met kip. Ik heb recepten online gevonden om mijn geliefde kaasbroodjes te maken, maar het volgende probleem is dat ze hier geen lekkere kaas hebben. De kaas smaakt naar niks en dat is niet echt wat je in een kaasbroodje wil hebben. Want dan is het een niksbroodje.
