Stel, een meisje van zeven vraagt, voor haar achtste verjaardag, een mobieltje.
Zeg eens eerlijk, wat denk je dan?
Denk je dan: Natuurlijk niet. Belachelijk. Doe even normaal! ’t Kind is net uit de luiers?!
Dat is wat ik dacht!
Maar na een tijdje ging ik er wat genuanceerder over denken. Het meisje waarover we hier spreken stelde geen hele hoge eisen aan de telefoon. Ze wilde dezelfde als mama, een simpel Nokiaatje waarmee ze fotootjes kon maken en kon smsen. Prepaid kon ik het voor negenenveertig euro op de kop tikken.
En dit meisje, dacht ik, is toevallig wél een slim en verstandig dingetje. Ze kan goed klokkijken, ze rekent als de beste, weet wat geld waard is en, het belangrijkst, je kan afspraken met haar maken. Het mobieltje gaat niet mee naar school, bijvoorbeeld. En: Als jij naar bed gaat, gaat het mobieltje uit. Op deze manier kon ze relatief veilig met de grotemensenwereld kennismaken.
Gisteren kreeg het meisje haar cadeautje. Het zat ingepakt, verstopt onder een kussen. Ze vond het omdat het cadeautje geluid maakte. Dat was Paul, die stiekem het mobieltje belde natuurlijk. Erg grappig. Het meisje is nu erg blij, ze heeft al ontdekt dat het mobieltje muziek kan spelen en dat er een spelletje op zit. En ze maakt er fotos mee. En ze was zo slim om van oma ‘beltegoed’ te vragen, dus ze kan er nu mee bellen.
Tijdens het grote mensenfeest zag ik ze wel kijken hoor. De mensen. Een mobieltje? Dat kind is net acht?! Doe even normaal!
Bel me even, zei een van de buren tegen het meisje. Dan kan ik jouw nummer opslaan.
Jou bellen? reageerde het meisje verbaasd. Echt niet. Dat kost géld hoor!
Zoals ik al zei, dit meisje is een slim en verstandig dingetje.
Die komt er wel. Met haar Nokiaatje.
NB En mij hoeft het meisje ook niet te bellen. Ik heb na alle feestelijkheden totaal geen stem meer. Ik ben er letterlijk stil van. “Wat is het hier toch heerlijk rustig,” heeft Paul al een paar keer verzucht.
