Er zijn dingen die niemand van mij weet. Dingen die ik doe als ik alleen ben.
Mijn nachtkastjes (ik heb er twee) liggen vol boeken. Stapels en stapels boeken. Ik moet dan ook altijd grinniken als iemand vraagt welk boek er op mijn nachtkastje ligt. Ik snap best dat ze dan willen weten welk boek ik aan het lezen ben, maar ik krijg dan altijd zin om alle titels van de meer dan dertig boeken die er op de kastjes liggen op te noemen.
Ik bewaar ook iets anders op mijn nachtkastje. Iets wat ik soms gebruik als ik alleen ben.
Meestal gebruik ik het overdag. Als er niemand thuis is. Als ik even wil glimlachen.
Het moet niet regenen. Want dan lukt het niet en heeft het geen zin. En het is het leukst als het een klein beetje waait.
Ik doe het dakraam open (wij slapen op zolder), steek mijn hoofd en armen naar buiten, snuif de frisse lucht op (wat fijn toch dat we in zo’n groene omgeving wonen), open het flesje en laat de wind bellen blazen.
Als de wind precies goed is, komen er tientallen bellen in één keer uit mijn bellenblaasstokje. Als ik dan snel een paar keer achter elkaar nieuwe bellen tevoorschijn laat komen, zweven er al snel bijna honderd grote en kleine bellen door de buurt. Ze verdwijnen achter huizen, waaien richting andere straten en weerkaatsen het licht in regenboogkleuren.
Niemand ziet mij, daar hoog in de lucht bij mijn zolderraampje. Maar ik zie de bellen door de buurt gaan en word acuut vrolijk. En misschien, heel misschien, kijkt er ergens in mijn straat iemand even verwonderd naar de zeepbel die voorbij zweeft en zorgt die bel ook voor een kleine glimlach bij een ander.
(Ik was een paar dagen ziek, maar krabbel weer op. Morgen weer gewoon aan het werk. Iedereen die morgen weer moet wennen aan een gewone week, na twee weken kerstvakantie; Sterkte!)
