Hei hei hei, de Postcodeloterij

Zes loten hadden we. Zés! De ‘eenmalige actie’ waarvoor Paul ooit getekend had duurde nu al bijna een jaar. Maar ja, da...


Zes loten hadden we. Zés!

De ‘eenmalige actie’ waarvoor Paul ooit getekend had duurde nu al bijna een jaar. Maar ja, dan moet je weer moed verzamelen om te gaan bellen (want je weet, áánmelden gaat altijd heel makkelijk, áfmelden daarentegen, daarvoor moet je minstens de militaire academie hebben doorlopen) en zoiets gaat niet vanzelf.

Afijn, met het nieuwe boek van Lisette Thooft (“Tien geboden voor innerlijke rust”) in mijn achterhoofd besloot ik dat vandaag (elf oktober, mooie dag, positief gevoel, NS gaat zich weer op de reiziger richten!) een goede dag was om de zes loten terug te brengen tot een acceptabele twee. De zes heerlijke bekers Ben en Jerry’s van laatst ten spijt; ook hier moest bezuinigd worden. Aldus belde ik het algemene nummer van de postcodeloterij.

Ik kreeg een niet onvriendelijke meneer aan de telefoon. Allereerst vroeg hij naar mijn bankrekeningnummer, daarna mijn naam, adres, – goh, ik heb geen mobiel nummer van u, mag ik dit even noteren –, geboortedatum en klantnummer. Toen hij naar mijn e-mailadres vroeg heb ik hem onderbroken.
“Meneer,” zei ik voorzichtig, “ik bel eigenlijk om ú een vraag te stellen. Dat zou ik nu graag doen.”
“Zo direct,” antwoordde de telefonist nog steeds niet onvriendelijk. “Ik moet u nog even wat vragen stellen. Procedures hè, mevrouw, procedures.”

Werkelijk, de Spaanse Inquisitie was er niets bij!

Uiteindelijk lukte het me om ertussen te komen. Ik gaf aan dat ik vier van de zes loten wilde beëindigen. Hierop begon de man een dusdanig ingewikkeld verhaal over kanjerpunten en verdubbelaars (en had ik laatst niet de ijsprijs gewonnen? nou dan!) dat ik al gauw het spoor bijster was. Het enige dat bleef hangen was de waarschuwing dat ik straks misschien minder zou winnen dan mijn buren. “Dat zou toch wel héél vervelend zijn,” zei de man. Hij klonk precies als Don Corleone toen deze Sonny een waarschuwing gaf.

Aan het einde van het gesprek zei The Godfather (nadat hij me nog een paar ‘offers you can’t refuse’ had gedaan, en die ik met dank aan Lisette Thooft wel gerefused had) dat we nu alles op band gingen vastleggen. (Wikileaks here I come!) Met een donkere stem begon hij te herhalen wat we hadden afgesproken en aan het einde bevestigde hij dat nu alles was ‘geregistreerd’. Dat laatste klonk echt heel dreigend.

Toen ik had opgehangen bedacht ik ineens dat ik helemaal niet had gevraagd per welke datum mijn loten werden beeindigd. Nou ja, daar kwam ik nog wel achter.

Waarschijnlijk de maand vóór de postcodeprijs in mijn straat valt.

Laatste nieuws