Haantje

Zodra Tuffy Annabel hoort (of ziet) ‘slaat hij aan’. Hij tilt zijn koppetje op, gooit zijn kuif plat en zingt uit voll...


Zodra Tuffy Annabel hoort (of ziet) ‘slaat hij aan’.

Hij tilt zijn koppetje op, gooit zijn kuif plat en zingt uit volle borst. Het is leuk om te zien hoe hij echt zijn best doet zo mooi mogelijk te fluiten.

Als Annabel hem dan uit zijn kooi haalt, tilt hij zijn vleugeltjes op ten teken dat hij wil ‘knuffelen’. Annabel legt vervolgens een hand om hem heen en wrijft haar wang tegen zijn buikje. Tuffy maakt daarbij een soort spinnend geluid (wat doet vermoeden dat we hier te maken hebben met een gereincarneerde kat). En hij geeft kusjes. Zo zijn ze altijd samen, Jut en Jul, Tuf en Bel.

Gisteravond kwamen we laat thuis. Annabel was in de auto in slaap gevallen dus droeg ik haar direct naar boven. Daarna haalde ik, samen met Lizzy, de spullen uit de auto. Tuffy, duidelijk op zoek naar zijn vriendinnetje, sprong als een puppy op en neer. (“Pick me! Pick me!”). Hij floot opgewonden. Lizzy deed het deurtje van de kooi open. Op hetzelfde moment begon Annabel boven te hoesten. Aangezien Lizzy en ik alleen leuk zijn als Annabel er niet is, bedacht het valkje zich geen tel en vloog luid kwetterend naar de trap. Hij zette de koers naar boven en landde in de slaapkamer bovenop knuffel Vred (de grote broer Ed). Daar, naast de slapende Annabel, begon hij heel zachtjes te fluiten.

Anderhalf uur heeft hij daar gezeten. In alle rust. Wakend en fluitend naast zijn Doornroosje. Toen ik tussendoor even om de hoek keek, wierp hij me een hooghartige blik toe. Alsof hij wilde zeggen: je ziet toch dat ik op haar let?!

Om tien uur ging ik hem halen. “Tuffy,” zei ik, “bedtijd” (stoktijd?)” waarop het haantje me boos in mijn vinger pikte.

Laatste nieuws